LEXO PA REKLAMA!

SHKARKO APP

App Store
Google Play

E fundit!

x

Sot 35 vite nga largimi i Lasgush Poradecit/ Poeti i parë i letërsisë moderne shqipe

12 Nëntor 2022, 09:51, Kulturë Albert Vataj

Sot 35 vite nga largimi i Lasgush Poradecit/ Poeti i parë i

Vdekja e Lasgush Poradecit, çapitja e një hapi që ndalon, fikja e një ylli që shpërthen në shkëlqimime malli

Ai, Lasgush Poradeci, nuk është prej 35 vitesh në të jetshmit e kësobote, por poezia e tij, shpirti i dlirë e këndimtar i një zemre gjëmimtare, vijon të ledhatojë valët e liqenit të mallshëm të Pogradecit, atij mëtimi të urtë që flinte në ëndjen e poetit dhe zgjohej në tamëltimin e vargjeve e epjen joshëse të syve të tij të ujtë e zemrën trazimtare.

Dhe erdhi ajo ditë nëntori për të kumtuar një mort dhe për të nënshtruar një zëshmëri zjarrmëtare, duke e mëtuar vdekshmërinë si një cytje përnga një tjetër dimension, nga një tjetër gjëmimshmëri përjetimi në caqe përjetësie, atje tej në yjësi, atje ku shpirti i tij e mbrujti me fjalë dhe vargëzim gjithmonshmërinë e një zemrë që e mat gjithësinë me hapa ndjenjash, me çapitje drithëruese trupash që frymojnë në ajrin e kujtimeve si zogj.

Më 12 nëntor 1987, ajo ditë të cergët e prushit të valëve gatitej për një cakt të mbarimtë fluturimi shpirti që shtegtoi me zjarret dhe këndoi me dëshirimet, e shtrinte pikëllimin e vet me rrëke lotësh dhe zjarmim dhimbjeje. Lajmësit vinin me erën dhe ngrinin me ecjen e mbetur në eter.

Kish vdekur Lazgushi, ishte dhënë dorzan trishitmit ajo prehje e prehërt e mallit dhe kujtimeve. E bë lajmës kjo gjam që pikoi me retë dhe rrugëtoi me ajrin e ftohtë e kërciti në hapin prej bryme të atij zgjimi terratues, atij mëtimi që ligështon e pikëllon, atij kumtimi që me ndalimin e frymimit të gjoksit që u ngop me hyjni poezie dhe ndijimi. të vitit Ishte shuar kështu poeti në moshën 88-vjeçare liriku i valëve të liqenit, dashnori i përjetshëm i aventurave trazimtare

Vdekja e Lasgush Poradecit më 12 nëntor 1987 është ndalimi i kohës. Vdekja e Poradecit, është vdekja e poetit, fikja e një ylli, është ngjarje e galaktikës së shpirtit të botës. Vdekja e poetit, nuk përngjason me asnjë tjetër vdekje. Ajo është vetanake sepse gjithçka përkundrull këtij ndalimi ka reshtur së frymuari. Ka ngrirë rrëkaja e strehëve, ka ndalur zogu këndimin, gjethet dhe degët, trishtueshëm kalërojnë kortezhit të stinës dhe thyerjes së një drite. Gjithçka më pas rrugëton pa të, pa kreshtën jehuese të atij kumibi shpirti që gjemoi hovshëm në atë kraharor që e shterroi mosha por jo zjarri.

Hapat e hedhur drojshëm dhe pëshpërima e i një zemre që gatitej për trokun e fundit, i viheshin nga pas asaj hijeje që ndiqte trupin e tij të shndërruar në ajër. Ai do të thyhej siç zgjedh një valë të thërmohet në gjurmën që la në rërën e grishur nga etja. Ai do t'i mungonte valëve të liqenit, aq sa do ta pikëllojë zemrën flakatare të dëshirimit. Ai do t'i kthente shpinën gjithçkasë që nuk donte të pranonte asnjë ndarje zemërthyese, siç ishte ajo e poetit. Të gjithë zgjedhin të ikin, por ai kërkoi dhe la më shumë se aq, la një shtjellë të errët mungimi. Qyteti, njerëzit, liqeni, valët, qielli, retë, era, gjethet, çapitja e hapave, mbeten të nderura në kujtesën e kohës si qiej të zbrazur nga fluturimet.

Ai, poeti, Lasgush Poradeci, u këput bashkë me gjethen e fundit dhe iku me valën e liqenit, tej, atje kur asnjë ikje nuk mbërrin dot.

Lajmet e fundit nga