Vulcan, pse qyteza amerikane kërkoi ndihmën e Bashkimit Sovjetik gjatë Luftës së Ftohtë

8 Mars 2020, 11:39, Politikë CNA

Vulcan, pse qyteza amerikane kërkoi ndihmën e Bashkimit Sovjetik

I pozicionuar rrëzë një mali, komuniteti i vogël i Vulcan, në skajin perëndimor të Virxhinias Perëndimore është tërësisht i izoluar nga fqinjët, dhe po të mos ishte për zbulimin e qymyrit aty pranë, kjo zonë do të ishte tërësisht e pabanuar.

Qymyri u zbulua në fillim të shekullit XX, dhe shumë shpejt aty u ngritën disa kampingje minatorësh, që gradualisht u zgjeruan në atë që do të bëhej një pikë harte e njohur si Vulcan.
Kampingu u shndërrua në fund në një komunitet të lulëzuar, dhe zona u bë shtëpia e disa mijëra njerëzve që gjetën punë të qëndrueshme dhe paga të pranueshme në minierat e qymyrit. Por nga fillimi i viteve 1960 minierat, që ishin zemra e qytetit të vogël, nuk kishin më rezerva qymyri, duke detyruar kompanitë të ndërpresin të gjitha punimet.

Shumë shpejt, ajo që dikur ishte një shtëpi e lulëzuar, u reduktua në një vendbanim me pak më shumë se 20 familje, që nuk pranuan të largoheshin nga andej. Duke folur për këtë qytezë në një libër në vitin 1972, Huej Perri shkroi:?Problemi i tyre më i madh, ishte që shteti kishte harruar t?u ndërtonte një rrugë. Edhe pse hartat shtetërore tregonin një rrugë për në Vulcan, ajo nuk gjendej askund. E vetmja mënyrë se si njerëzit mund të shkonin dhe dilni prej andej ishte përmes një ure pasarelë që ishte shumë e ngushtë për kalimin e një automjeti. Ajo ishte ndërtuar nga kompania e qymyrit vite më parë dhe ishte në prag të shembjes, për shkak të mungesës së fondeve. Ndërkohë, fëmijët detyroheshin të kalonin përmes asaj ure për të marrë autobuzin e shkollës, në anën e shtetit të Kentakit?.

Por ankesat e banorëve të zonës, nuk ishin të kufizuara vetëm mbi zyrtarët e shtetit. Sipas Perrit, fëmijët e Vulcan, detyroheshin ndonjëherë të zvarriteshin nën vagonat e qymyrit, që kishin mbetur aty si relike, gjatë rrugës për në shkollë. Madje një nga fëmijët e rritur në Vulcan, Troi Blankenship, humbi një pjesë të këmbës së majtë kur ishte 11-vjeç, duke u zvarritur nën një vagon qymyri që ishte i parkuar ty.
Megjithë përpjekjet e përsëritura për të bindur autoritetet të riparonin urën e tyre, edhe gjatë dekadës tjetër nuk u mor asnjë veprim, ndaj kushtet u përkeqësuan ndjeshëm. Sipas raportimeve, ura e dëmtuar u shemb në 1975, duke i lënë banorët e Vulcan të bllokuar.
Gjendur në ato kushte, banorët nisën të përdorin rrugën hekurudhore, që nganjëherë ishte e rrezikshme. Zyrtarët e Virxhinias Perëndimore nuk kishin dëshirë ta rindërtonin urën e shembur, duke përmendur mungesën e trafikut dhe kostos, në krahasim me nevojat e tjera të shtetit.
Duke u ndjerë të braktisur nga qeveria e tyre, dhe pas lutjeve të përsëritura për të ndërtuar një urë të re, njerëzit e këtij komuniteti ndërmorrën një veprim të paprecdentë, që shumë shpejt bëri bujë në mediat ndërkombëtarë. Në kulmin e Luftës së Ftohtë, banorët e Vulcan i shkruajtën një letër ambasadës sovjetike në Uashington, si dhe zyrtarëve komunistë në Gjermaninë Lindore, duke përshkruar gjendjen e tyre, dhe duke kërkuar ndihmë.

Duke e parë si një mundësi për ta turpëruar qeverinë amerikane, Kremlini dërgoi menjëherë gazetarët e tij në Shtetet e Bashkuara. Ata intervistuan banorët e Vulcan, duke e njohur mbarë botën me problemet e një qyteze prej vetëm 200 banorësh.
Radiot e zonës, filluan të raportojnë kërcënime të ndryshme për hedhjen në erë të çdo lloj ure të ndërtuar me ndihmën e komunizmit. Të shqetësuar nga kjo situatë e krijuar, autoritetet nuk humbën më kohë. Ato investuan plot 1.3 milionë dollarë në vitin 1977, dhe ndërtuan një urë të re për komunitetin e vogël./Përshtatur nga CNA.al