The protests in Iran have no intention of stopping/ How long will the mullahs in power resist?

2022-12-01 08:47:00, Kosova & Bota CNA

The protests in Iran have no intention of stopping/ How long will the mullahs in

There is no place where she can be safe from the regime's executioners, not even in her dreams, says Anush. A little more than a month has passed since "Der Spiegel" first spoke with Anush, the teacher from the Iranian capital Tehran, in her mid-20s.

By then, the protests that erupted after the September death of 22-year-old Jina Mahsa Amini had spread across the country. Anush says that he became a part of them from the beginning. Now, she has again decided to share her experiences, using long messages on various communication platforms.

Por ajo ka ndryshuar shërbimin që përdor. Ndjen se WhatsApp nuk është edhe aq i sigurt. Regjimi, thotë ajo, e ka shtuar shumë presionin. Terrori është kudo, dhe vetëm një pjesë e tij raportohet në media. Anush tregon se një e njohura e saj u përdhunua në burg pasi u arrestua.

“Që nga ajo kohë kam pasur makthe të përsëritura në gjumë sikur po përdhunohem vetë”- thotë ajo. Pavarësisht dhunës, njerëzit në Teheran dhe gjetkë në vend po vazhdojnë të dalin në rrugë për të protestuar. Fokusi kryesor javës së kaluar ishin masakrat në zonat kurde të vendit.

Gjithsesi, është e vështirë të përcaktohet se ku po zhvillohen demonstratat dhe sa të mëdha janë ato, pasi interneti është bllokuar në shumë pjesë të vendit. Por lufta kundër diktaturës nuk e gjen më shprehjen e saj vetëm në protestat në rrugë.

The protests in Iran have no intention of stopping/ How long will the mullahs in

“Ne brohorasim kundër regjimit edhe nga dritaret e shtëpive tona, edhe pse forcat e sigurisë po hapin më shpesh zjarr ndaj nesh. Ne po bojkotojmë kompanitë që reklamojnë në televizionin shtetëror. Po përdorim paratë cash në vend të kartave të kreditit, duke mbledhur para për njerëzit në zonat kurde. Kur ecim në rrugët, i bëjmë njëri-tjetrit shenjën V për fitore”- thotë Anush.

Kryengritja kundër mullahëve po vazhdon prej 10 javësh, shumë më gjatë se sa mendohej të ishte e mundur nga sundimtarët iranianë, komuniteti ndërkombëtar, madje edhe vetë protestuesit. Dhe sipas raporteve nga brenda Iranit forma e rezistencës po ndryshon.

Ka më pak protesta masive, por më shumë protesta të vogla shumë të përhapura. Grupe të vogla nga një lagje specifike, ndonjëherë edhe nga vetëm një pallat, dalin papritur dhe nisin të bërtasin “Poshtë diktatura!”, duke filmuar tubimin dhe më pas duke u shpërndarë.

Për shumë iranianë, rebelimi është bërë pjesë e jetës së tyre të përditshme. Në rrjetet sociale po shpërndahen imazhe dhe video nga dhjetëra mijëra njerëz. Atje mund të shihen video nga Teherani që tregojnë njerëz nga të gjitha sferat e jetës - nga të rinjtë adoleshentë deri tek femrat elegante, dhe ato në moshë mesatare - duke shëtitur nëpër qytet me flokët e tyre zbuluar dhe duke përshëndetur njëri-tjetrin me grushtin lart.

Po ashtu shihen duke u përqafuar dhe puthur përballë monumenteve kryesore të qytetit të tyre. Orientalisti nga Zvicra Reinhard Shulce, thotë se për momentin është në rrezik përkufizimi i vetë kombit iranian. Pyetja kryesore është: Kush i përfaqëson iranianët?

“Ne!”- këmbëngul regjimi i Ajatollah Ali Khameneit, që vazhdon të dënojë me vdekje kundërshtarët e tij. “Jo, i përfaqësojmë ne”- kundërpërgjigjen ata që janë ngritur kundër regjimit.

Shulce beson se karakteri i kombit iranian ka ndryshuar gjatë javëve të fundit. Popullsia, thotë ai, po i beson gjithnjë e më pak premtimet e bëra nga Republika Islamike dhe institucionet e saj, që janë në pushtet prej 43 vjetësh. Ditë pas dite, njerëzit po kërkojnë një model më liberal, në të cilin sundimi i ligjit duhet të luajë gjithashtu një rol të fortë.

Por është e qartë se në shoqërinë iraniane po ndodh një ndryshim i rëndësishëm. “Legjitimiteti i regjimit po dobësohet. Liderët aktualë nuk njihen më nga populli i tyre”- thotë orientalisti Shulce. Sigurisht, thotë ai, është e vështirë që iranianët ta besojnë që një ditë mullahët do të largohen nga pushteti, por ka gjithashtu shumë shprese dhe guxim.

Në fillim, isha pjesë e një grupi prej 4 vetash, thotë 23-vjeçari Ardalan, nga veriu i vendit me shumicë kurde, që na e tregoi historinë e tij përmes dhjetëra mesazheve zanore. Ata ishin një ekip i reagimit emergjent që kujdesej për demonstruesit e plagosur.

“Dy prej tyre u vranë dhe një u arrestua. Kam mbetur vetëm unë”- thotë ai. Ardalan tregon se edhe atë e kanë futur në burg, e kanë torturuar, dhe e kanë akuzuar për “fyerje të Profetit” sepse kishte ndihmuar të plagosurit. Më pas u lirua me kusht.

“Unë po shkoj ende në protesta! Ne duhet t’i trajtojmë menjëherë plagët, përndryshe shumë prej të plagosurve nuk do të mbijetojnë”. Në fillim kundër tyre qëllohej me gaz lotsjellës dhe plumba manovër. Tani regjimi po përdor snajperët. Që kur Ajatollah Khomeini mori pushtetin në vitin 1979, Teherani ka propaganduar luftën kundër imperializmit të supozuar amerikan dhe kundër diskriminimit të myslimanëve shiitë në Arabinë Saudite dhe në autokracitë e tjera të Gjirit Persik.

Por Republika Islamike ka qenë gjithmonë një shtet që shtyp pakicat:kurdët në perëndim, baluçët në juglindje dhe arabët sunitë në jug. Që nga dita e parë e trazirave në shtator, protestat në zonat kurde si dhe ato në provincën në Sistan dhe Baluçistan polici ka qëlluar me municione të vërteta.

“Unë nuk dua të përdor termin ‘gjendje lufte’, në një luftë të dyja palët janë të armatosura. Por ne kemi vetëm tulla që i grumbullojmë për të formuar barrikada, ndërsa pala tjetër është e armatosur rëndë. Ne kemi krijuar një rrjet për transportin e mjeteve mjekësore dhe fashave. Dhe përdorim rrugë dytësore, pasi të gjitha rrugët kryesore monitorohen. Në postblloqe policia kontrollon për mjete mjekësore. Nëse i ke me vete, arrestohesh”- thotë Ardalan.

Sipas ligjit, Gjysmëhëna e Kuqe - versioni i Kryqit të Kuq në botën myslimane - është përgjegjëse për t’i ndihmuar të gjithë. “Në fakt, ata që plagosen nga Garda Revolucionare dërgohen menjëherë në burg. Kur më arrestuan, më thyen gishtat. Të gjithë e njohin burgun famëkeq të Evinit në Teheran. Por gjëra shumë më të këqija ndodhin në burgjet në Kurdistan. Aty ka më shumë tortura. Kjo është metoda e regjimit për përhapjen e frikës”- tregon i riu iranian.

Afshon Ostovar, profesor i çështjeve të sigurisë kombëtare në Shkollën Pasuniversitare Detare në Monterej, Kaliforni dhe autor i një libri mbi Gardën Revolucionare Iraniane, beson se regjimi është në prag të rrëzimit.

“Ajo që po shohim tani është një revolucion brezash, pra brezi i ri kundër regjimit”- thotë ai. Ostovar nuk dëshiron të parashikojë nëse do të jetë i suksesshëm tani, apo vetëm pas 1-2 apo 5 vitesh. “Shpërbërja e regjimit iranian sapo ka filluar”- nënvizon ai. Sipas Ostovar pas çdo të riu që vritet, lideri suprem po e humb edhe mbështetjen e kushërinjve, hallave, dajave, prindërve dhe gjyshërve të viktimës.

Ndërkohë politologu gjermano-iranian Ali Fathollah-Nejad beson se në fund të fundit do të varet nga mënyra se si do të përgjigjen punëtorët. Tashmë ka pasur protesta mes punëtorëve me kontratë në sektorin e naftës dhe gazit. Fathollah-Nejad thotë se ata po debatojnë nëse dhe kur do t'i bashkohen kryengritjes.

He says that such a coalition of demonstrators and workers would have a good chance of success. They have something in common: They do not believe that their lives will improve under this regime. In southern Iran, where the largest oil fields are located, there have so far been fewer demonstrations than in Tehran or Kurdistan.

But there, too, strikes and protests are on the rise. Workers at an oil refinery, long-haul truck drivers and employees of the Bahman Motor car manufacturer in Tehran are demanding change, especially for living wages. After all, the slogan used in these protests so far - Woman, Life, Freedom - may soon be expanded to include another word: Bread.

Translated by CNA.al