Kur Edi Rama u nda nga vegjitimi i kryetarllëkut, fal Lulzim Bashës në korrikun e 2011, si kryetar i Bashkisë së Tiranës, kishte vetëm 3000 mijë euro gjëndje bankare. Pas plot 8 vjetë qeverisje, disponon 100 milion lekë. Me të reja apo të vjetra gjejeni vet ju.

Se unë e di mirë, se sa domëthënie ka për një shqiptarin tim meleoni, sidomos kur shkruan emrin në listën e kioskës së lagjes. Nga ana tjetër e kam bindje, jo përshtypje, por bindje se nuk shifrat nuk janë me gjashtë zero, por me shtatë e me tetë. Gjithsesi këto të dhëna gjithmonë sipas tabloitit BIRN. Pra, Edi Rama nuk e ka dyfishuar pasurinë, por gjashtëmbëdhjetëfishuar.

Po sipas BIRN, kjo vlerë vjen  nga objekte të lëshuara me qera. Shqiptarët kurrë nuk pyetën se ku i gjeti një bohem këto godina a objekte. Vjen nga makina që kushtojnë 400 mijë euro. Shqiptarët kurrë nuk pyetën se çfarë janë këto makina. Kujti i duhen. Kryeministri i Holandës shkon në punë me biçikletë. Ai i Danimarkës merr metronë. Angela Merkel bën pazar në marketin afër pallatit ku ajo banon. Jacinda Ardern e Zelandës së Re i bëri javën me 4 ditë punë.

Pastaj Edi Rama nuk di t’i japi ndonjë mjeti. E ka deklaruar vetë. Si është e mundur që nuk janë pasuar si ky, ata fisnikët e mengjeseve, natës, shoferat e taksive, furgonëve, mauneve? Kjo vlerë vjen nga huadhëniet, që ta kuptoni më thjeshtë një lloj biznesi bankar, jep para me përqindje. Pra të jap 1 milion e do më kthesh pas një viti, 1 milion + 3% të vlerës për çdo muaj.

Një fajdexhi i tipit Gobsek. Megjithatë shqiptarët nuk pyetën se nga i gjeti këto para një shtetar i tyre që nga 1998-ta e deri sot? 27% e kësaj vlere pasurie vjen nga Edi Rama dhe 38%  nga e shoqja. Zakonisht në Shqipëri gratë janë më të pasura se burrat. Kjo është bërë e modës tani. Vetëm në Shqipëri ndodhin love story ku bohemët e qosheve të Bashkive, Kuvendit, Ministrive, Kryeministrisë, marrin gra tmerrësisht të pasura.

Keni shembullin e Fatos Nanos, më 2005 iku vetëm me një shishe whisky nga Kryeministria, u rimartua me një grua që ishte shumë e pasur. Aktualisht jeton midis Tiranës, Athinës dhe Vjenës. Pra Edi Rama ka një pasuri të gjashtëmbëdhjetëfishuar. Shqiptarët vetë janë në rënie pikiatë. Ju duket rimbursimi i kurës së covid-19 qiqra në hell. Çfarë trajton BIRN është dorë e dytë.

Nga ana tjetër sipas tyre sondazhet e nxjerrin Ramën fitues. Pika sondazhet. Në kët rast OFL nuk vepron pasi Rama nuk është i fortë. SPAK nuk merret me këtë çështje por me Tiren e Sanatoriumit. Dhe vet shqiptarët vazhdojnë me inat, poshtë Saliu, rroftë Rama. Rama ky kryeministër për gjynah, i varfër sa vetë shqiptarët./CNA.al

Sot kanë ndodhur dy ngjarje, në pamje të parë pa lidhje me njëra- tjetrën, por që tregojnë shumë për mënyrën sesi do të zhvillohet fushata elektorale që kemi në prag.

E para ka të bëjë me konfirmimin zyrtar se opozita do të hyjë e përçarë në zgjedhje, fiks ashtu sikurse e donte Edi Rama me grisjen e marrëveshjes së 5 qershorit dhe ndryshimet e njëanshme të kushtetutës. Koalicioni i dakordësuar në selinë e PD-së konfirmoi se në dokumentin që do të dorëzohet në administratën zgjedhore, LSI-a mungon.

E dyta ka të bëjë me konferencën e zhvilluar në presidencë, ku Ilir Meta i ktheu mbrapsht parlamentit votimin me aq vota sa do ta kishte zili edhe diktatura më e egër, për të zgjatur me 13 vjet afatin e koncesionit të aeroportit të Rinasit. Sipas kreut të shtetit, ky dyfishim periudhës së shfrytëzimit të një pasurie kombëtare, pa garë dhe tender, përbën një akt klientelist dhe preferencial, që shkel nëkohësisht ligjin dhe kushtetutën.

Duke parë se LSI ka mbetur jashtë koalicionit të cilit i prin PD- ja dhe duke vëzhguar se Ilir Meta, si lideri de fakto i saj, ndryshon shumë nga Lulzim Basha, në mënyrën se si e ka zhvilluar përballjen ndaj klientëve të Ramës, përfituesve të koncesioneve, favoreve apo privilegjeve që ai u ka shpërndarë, nënkuptohet edhe një arsye e shëndoshë se përse dy partitë e mëdha të opozitës sot nuk gjenden përkrah njëra tjetrës.

Ndërsa Ilir Meta po kthen mprapsht koncesionin e Rinasit, ndërsa pak kohë më parë ai hodhi të njëjtin hap për heqjen e rentës minerare, Basha është mjaftuar në këto raste vetëm me një deklaratë sa për të larë gojën dhe nuk e ka përdorur kurrë kazusin e fuqishëm që i ka ofruar presidenca, për ta shndërruar në argument politik.

Ndaj nuk është aspak herezi të konstatosh se një nga arsyet se përse PD dhe LSI po dalin të përçarë në zgjedhje, duhet kërkuar në qëndrimin që ata mbajnë ndaj oligarkëve të Ramës.

Natyrisht, në këtë dyzim nuk mund të bëhet një ndarje me thikë, mes të mirit dhe të keqit, të moralshmit dhe të pa moralshmit. Qasja duket se është thjeshtë taktike.

Nga njëra anë Ilir Meta mendon se është e pamundur të përmbyset Rama pa luftuar oligarkët e tij. Ai është i qartë se çdo lloj indulgjence ndaj tyre është zvoglim trysnisë publike mbi kryeministrin, se ajo përkthehet në më shumë para për të blerë mediat dhe për të vjedhur votat, në favor të tij.

Me një naivitet proverbial (nëse nuk i besohet atyre që aludojnë për një pakt të fshehtë), Basha beson se mundet ti rëmbejë kolltukun Ramës duke kursyer kollonat financiare që e mbajnë në këmbë atë. Atij i mungon besimi dhe fuqia për të imagjinuar një opozitë të pa mbështetur nga klientët e regjimit e aq më tepër në një betejë të hapur me ta.

Natyrisht që ky nuk është hendek i vogël. Këto dy rrugë të ndryshme për të arritur tek i njëjti qëllim, e bëjnë të pamundur futjen në një llogore të LSI dhe PD. Përndryshe, brenda të njëjtit istikam ata do i binin, dikush gozhdës e dikush patkoit.

Prandaj sa herë që dëgjoni se demokratët dhe lësëistët po hynë veç në zgjedhje për të ruajtur identitetin politik mes të majtës dhe të djathtës, se ata po e bëjnë këtë për të maksimalizuar votën, mos harroni edhe një detaj: ata nuk janë bashkë, për shkak të qasjes së ndryshme ndaj oligarkëve të Ramës./ Lapsi

Kolegu Andi Bejtja kishte nje shkrim provokativ nje dite me pare, i cili prek nje teme shume te rendesishme, por te nenvleresuar ne debatin publik; Pse premtimet elektorale te partive politike nuk targetojne te varfrit? Sado cinike te duket, pergjigja eshte shume e thjeshte. Arsyeja eshte teresisht elektorale.

Pese dekada me pare nje ekonomist nga Shtetet e Bashkuara i quajtur Aaron Director, elaboroi nje teze qe me vone do te njihej si Ligji i Direktorit. Sipas tij, grupi qe dominon procesin politik ne shoqerite e lira demokratike eshte gjithmone shtresa e mesme. Argumenti eshte shume i thjeshte.

Nje force politike, qe te marre pushtetin ka nevoje per 50 per qind plus 1 te votave. Nese sheh shperndarjen e popullsise sipas te ardhurave, zakonisht prevalon ligji 30-50-20, ku 30 per qind e popullsise jane te varfer, 50 per qind shtrese e mesme dhe 20 per qind te pasur. E thene thjesht, menyra me e lehte per te gjetur 50 per qind plus 1 te votave eshte shtresa e mesme. Rrjedhimisht premtimet elektorale, por edhe programet qeverisese dizenjohen ne menyre te tille, qe te perfitoje shtresen e mesme, nderda kostot te financohen permes taksave qe paguhen nga te pasurit dhe te varfrit.

I pari qe provoi empirikisht Ligjin e Direktorit ishte George Stigler. Permes nje paperi influencial ne vitin 1970, Stigler duke studiar buxhetet e dhjetra vendeve provoi se shpenzimet publike financojne kryesisht programet, nga te cilat perfiton shtresa e mesme, por kostoja e tyre financohet nga taksat e te pasurve dhe te varferve.

Tani te kthehemi ne Shqiperi. Kush jane perfituesit kryesore nga zerimi i taksave te biznesit te vogel? Kush jane perfituesit kryesore nga heqja e taksave mbi naften, qe premton opozita. Kush jane perfituesit kryesore nga subvencionimi i arsimit publik? Kush jane perfituesit kryesore nga rritja e pagave ne sektorin publik? Pergjigja eshte e lehte. Sa te varfer kane biznese? Sa prej tyre kane automjete? Dhe sa te varfer shkojne ne Universitet. Shume pak. Perfituesit kryesore jane gjithmone shtresa e mesme.

I vetmi program i shpenzimeve publike, qe targeton drejteperdrejte e varfrit eshte ndihma ekonomike. Vetem 40 milione dollare ne vit dhe me gjithe premtimet per dyfishim shkon ne 80 milione dollare ne vit. Me pak se 2 per qind e shpenzimeve totale te buxhetit.

Koalicioni me i madh politik ne vendet edemokratike do te jete gjithmone shtresa e mesme. Dhe ofertat politike te partive do te targetojne gjithmone shtresen e mesme. Madje edhe qeveria e Albinit, qe kolegu Bejtja e permend si qeveri pro te varferve. Ky eshte bast.