Nga David Satter “The Wall Street Journal”

Në mesnatën e 31 dhjetorit 1991, nga “Kulla e Shpëtimtarit” në Kremlin iu dëgjua zhurma e fishekzjarrëve që ndriçuan qiellin, duke shënuar fundin zyrtar të Bashkimit Sovjetik, shtetit totalitar që pretendonte se kishte krijuar Parajsën në Tokë.

Gjatë ekzistencës së tij 70-vjeçare, regjimi sovjetik vrau të paktën 20 milionë qytetarë të tij për arsye politike. Por ai kishte edhe cilësinë magjepsëse të një mirazhi. Qytetarët e saj u detyruan të ishin aktorë, duke luajtur rolin e banorëve të një utopie të re, në përputhje me parashikimet e pagabueshme të ideologjisë marksiste-leniniste.

Megjithatë, siç e tregoi historia, Bashkimi Sovjetik nuk ishte i pathyeshëm. Në vitin 1988, udhëheqësi sovjetik Mikail Gorbaçov lejoi hapësirë ​​për qarkullimin e informacionit dhe mendimit të lirë në shoqërinë sovjetike, duke krijuar një kontradiktë të madhe midis fjalës së lirë, dhe një sistemi të bazuar tek gënjeshtrat.

Kur Glasnost (hapja) nuk u shtyp, kjo çoi në kolapsin e sistemit. Tek e fundit, vetëm një realitet i rremë mund të justifikojë një pushtet aq totalitarist. Dy faktorë e nxitën Gorbaçovin të ndërmerrte reformat që vulosën fatin e Bashkimit Sovjetik.

I pari ishte lëvizja e disidencës, e cila ofronte një alternativë morale edhe në kushtet e totalitarizmit. I dyta ishte kundërshtimi i fortë i Perëndimit, pavarësisht nga gabimet dhe hezitimet.

Që të dy këta faktorë e sfiduan Bashkimin Sovjetik në nivelin e vlerave bazike. Disidentët ishin të rëndësishëm pasi këmbëngulnin se fjalët kishin domethënien e tyre. Regjimi sovjetik shpalli “të drejtat demokratike” të qytetarëve, por më pas përdori terrorin për t’u siguruar që qytetarët të mos i ushtronin kurrë ato.

Disidentët kërkuan që regjimi t’i merrte seriozisht ligjet e veta. Në gushtin e vitit 1975, Bashkimi Sovjetik nënshkroi Marrëveshjen e Helsinkit, e cila njihte ndarjen e Evropës në 2 blloqe kundërshtare në aspektin ideologjik, por që përmbante premtime për respektimin e të drejtave të njeriut dhe rrjedhën e lirë të informacionit.

Disidentët krijuan disa organizata, për të monitoruar sjelljen e regjimit në raport me këtë angazhim. Ato u bënë burimi më i mirë dhe shpesh i vetëm i informacionit për Perëndimin mbi shkeljen e premtimeve nga Moska.

Regjimi sovjetik reagoi me arrestime të shumta, por guximi i disidentëve për ta sfiduar regjimin, dhe gatishmëria e tyre për t’u përballur me dënimet e rënda në kampet e punës, u bënë shembull për të gjithë vendin. Bashkimi Sovjetik karakterizohej nga një censurë shumë më e madhe.

Gjithçka që botohej, transmetohej apo thuhej në një forum publik i nënshtrohej kontrollit të Partisë Komuniste, dhe duhej të afirmonte vlefshmërinë e marksizëm-leninizmit dhe udhëheqjen heroike të partisë komuniste.

Disidentët filluan që ta anashkalojnë censurën, duke shtypur veprat e ndaluara letrare dhe politike në 4 ose 5 kopje, dhe duke i qarkulluar ato fshehurazi. Autoritetet reaguan sërish me arrestime. Disidentët i bënë publike arrestimet, shpesh në revistën që botohej në fshehtësi “Chronicle of Current Events” (Kronikat e ngjarjeve aktuale), duke ushqyer një nën-kulturë që e refuzonte nënshtrimin, dhe që shumë shpejt përfshiu një pjesë të konsiderueshme të inteligjencës.

Ndërkohë Bashkimi Sovjetik u përball me një Perëndim, integriteti dhe institucionet e të cilit ishin ende të paprekura. Raketa gjigante sovjetike SS-18 ishte shumë e saktë, gjë që tronditi analistët e CIA-s, të cilët deri në ato momente besonin se sovjetikët nuk mund të zhvillonin një raketë kaq të saktë brenda 10 viteve.

Stoku bërthamor sovjetik arriti në 45.000-60.000 bomba dhe mbushje bërthamore. Duke qenë në përgatitje për luftë, sovjetikët ndërtuan gjithashtu një metro të dytë 217 milje të gjatë nën metronë e Moskës, dhe bunkerë të mëdhenj nëntokësore për të mbrojtur elitën e Partisë Komuniste.

Presidenti Regan e hodhi poshtë idenë se Perëndimi nuk kishte asnjë alternativë ndaj qasjes tolerante ndaj Bashkimit Sovjetik. Sipas ish-Sekretarit amerikan të shtetit, Henri Kisinger, ai i dha ofensivës një përmasë“ideologjike dhe gjeostrategjike”.

Buxheti i Pentagonit thuajse u dyfishua, nga 158 miliardë dollarë në 1981, në 304 miliardë dollarë në vitin 1989. Sasia e parave që jepej për kërkimin dhe zhvillimin, u dyfishua midis viteve 1981-1986. Sa për strategjinë e tij, Regan tha se ajo ishte shumë e thjeshtë: “Ne fitojmë. Ata humbin!”.

Përpjekjet e sovjetikëve për ta detyruar Perëndimin të tërhiqej, rezultuan të pasuksesshme. Sovjetikët instaluan raketat e lëvizshme me shumë bomba bërthamore, SS-20, që kishin në shënjestër Evropën Perëndimore.

Shtetet e Bashkuara u kundërpërgjigjën me planet për të vendosur raketat bërthamore “Pershing”me një rrezeje të ngjashme në Gjermaninë Perëndimore, dhe raketat bërthamore “Tomahouk” në 3 shtete të tjera anëtare të Organizatës së Traktatit të Atlantikut të Veriut.

Sovjetikët ndërmorën një fushatë të madhe propagandistike kundër dislokimit të këtyre armëve. Romancieri gjerman Gynter Gras e krahasoi atë me Konferencën e nazistëve në Vanse, e cila përgatiti Holokaustin.

“Fraksioni i Ushtrisë së Kuqe”, një organizatë terroriste e ekstremit të majtë në Gjermaninë Perëndimore, kreu sulme terroriste kundër objekteve të SHBA-së dhe NATO-s, duke u furnizuar me armë dhe trajnuar nga STASI, policia sekrete e Gjermanisë Lindore.

Pavarësisht protestave të mëdha, Perëndimi nuk u lëkund dhe raketat u vendosën. Njëhrazi, riarmatimi i SHBA-së nisi të jepte rezultatete para. Në qershorin e vitit 1982, pilotët izraelitë – që fluturonin me avionët amerikanë F-15 dhe F-16, dhe shfrytëzuan arritjet më të fundit në mikroelektronikë dhe teknologji kompjuterike – shkatërruan 81 avionë sirianë MiG-21 dhe MiG-23 të prodhimit sovjetik mbi Luginën Beka në Liban, pa humbur asnjë avion.

Më 23 mars 1983, Ronald Regan shpalli Nismën e Mbrojtjes Strategjike, që synonte të mundësonte gjurmimin e raketave sovjetike në hapësirë. Të habitur nga këto zhvillime, sovjetikët vendosën të ndërmerrnin rrezikun e reformave të mëdha.

Tridhjetë vjet më vonë, ne nuk përballemi më me një kundërshtar si Bashkimi Sovjetik, i cili kërcënoi të pushtonte Evropën, dhe ishte në gjendje të kishte ndikimin e tij në çdo cep të globit. Por këmbëngulja dhe ndjenja e nderit që e mposhti Bashkimin Sovjetik, janë ende sot të nevojshme.

Tërheqja e SHBA-së nga Afganistani, është një kujtesë e dhimbshme se ku jemi katandisur. Komunizmi dhe Islami radikal janë ideologji, të cilat e ndajnë botën në të bsimtarë dhe të pafe. Ato mohojnë individualitetin dhe e shtypin vullnetin e lirë. Që të dyja e trajtojnë dogmën e krijuar nga njeriu si një të vërtetë të pagabueshme, dhe synojnë ta imponojnë

me forcë atë.

Nën këtë sfond, lufta afgane u humb në momentin që amerikanët filluan të përsërisnin sloganin “Jo më luftëra të pafundme!”, dhe duke shpërfillur me cinizëm ata që do të linim pas. Bashkimi Sovjetik është vërtet pjesë e së kaluarës, por detyra jonë është të nxjerrim leksionet e duhura nga rënia e tij.

Por në vend të kësaj, SHBA-ja është mbyllur në vetvete. Mbrojtja e vlerave universale është zëvendësuar me konflikte të brendshme politike për çështje si ndryshimi i klimës dhe identiteti gjinor. Kjo është një situatë tragjike dhe e rrezikshme. Komunizmi sovjetik u mund, por historia lëviz përmes cikleve. Është marrëzi të mendosh që ne nuk do të përballemi më kurrë në të ardhmen me një sfidë ideologjike.

Shënim:David Satter, është autor i librit “Epoka e deliriumit:Perëndimi dhe rënia e Bashkimit Sovjetik”.

Përkthyer dhe përshtatur nga CNA.al

Nga Joseph Mercola “The Epoch Times”

Duke pasur parasysh të gjithë elementët dhe faktorët, mbajtja në nivele optimale e vitaminës D në trupin tonë, ka të ngjarë të jetë strategjia më e lehtë, më pak e kushtueshme dhe më e dobishme që mund të ndjekë çdokush për të minimizuar rrezikun nga Covid-19 dhe infeksioneve të tjera në muajt e ardhshëm.

Autoritetet shëndetësore po paralajmërojnë valën e radhës së Covid-19, dhe kjo do të thotë se është koha e duhur për përmirësimin e nivelit të vitaminës D në trupin tuaj. Kjo pasi ne kemi aktualisht edhe një pandemi të mungesës së vitaminës D.

Më shumë se 1 miliard njerëz në mbarë botën, në të gjitha grupmoshat, kanë mungesë të kësaj vitamine. Kjo e fundit është identifikuar tani si një faktor rreziku i rëndësishëm për cilindo që rezulton pozitiv ndaj testit për Covid-19, ndaj formës së rëndë të kësaj sëmundjes, apo edhe rrezikut të humbjes së jetës prej tij.

Në një studim, që shqyrtoi të dhënat nga 780 pacientë në një spital në Indonezi, ata që kishin një nivel të vitaminës D midis 20-30 nanogramë për mililitër (ng/mL) ishin 7 herë më të rrezikuar të vdisnin sesa pacientët që kishin një nivel mbi 30 ng/mL të vitaminës D. Ndërkohë pasja e një niveli nën 20 ng/mL, shoqërohej me një rrezik 12 herë më të lartë

për të vdekur nga Covid-19. Për të përmirësuar funksionin tuaj imunitar, dhe për të ulur rrezikun e infeksioneve virale, ju duhet të rrini nivelin e vitaminën D midis 60-80 ng/mL. Nëse nivelet e kësaj vitamine do të rriteshin në gjithë popullatën globale, dhjetëra mijëra njerëz mund të shpëtohen nga Covid-19.

Ndërsa mungojnë ende studimet e plota dhe më të detajuara mbi efektivitetin e vitaminës D në përballimin me sukses të Covid-19, aktualisht janë në zhvillim e sipër shumë studime të tilla. Gjithsesi ka që tani dëshmi gjithnjë e më të mëdha se vitamina D ka një rol të rëndësishëm në rregullimin e sistemit imunitar, gjë që zvogëlon ndjeshëm rreziqet që vijnë nga prekja nga Covid-19.

Ajo e arrin këtë, kryesisht duke reduktuar mbijetesën dhe shumimin e virusit SARS-CoV-2 në organizimin e njeriut, dhe duke reduktuar rreziqet e ‘stuhive të citokinës’, pra duke reduktuar prodhimin e citokinës pro-inflamatore, dhe duke rritur njëkohësisht prodhimin e citokinës anti-inflamatore.

Mbajtja në nivele optimale e vitaminës D, është veçanërisht e rëndësishme për njerëzit me lëkurë të errët, pasi sa më e errët lëkura e njeriut, aq më shumë ekspozim ndaj diellit  nevojitet për të rritur nivelin e vitaminës D. Rritja e pigmentimit të lëkurës, e zvogëlon efikasitetin e rrezeve ultravjollcë, pasi melanina funksionon si një bllokues natyral i efekteve të Diellit.

Nëse jeni një njeri me lëkurë shumë të errët, atëherë mund t’ju duhet të kaloni rreth 1.5 orë në ditë në diell për të pasur ndonjë efekt të dukshëm. Për shumë të rritur që punojnë, por edhe fëmijë të moshës shkollore, kjo gjë thjesht nuk është e mundur.

Ndërkohë njerëzit me lëkurë të bardhë mund të kenë nevojë vetëm për 15 minuta ekspozim të plotë në diell në ditë, gjë që është shumë më e lehtë për t’u arritur. Por edhe këta të fundit e kanë zakonisht shumë të vështirë të ruajtur nivelet ideale të vitaminës D gjatë dimrit.

Gjatë muajve të dimrit në zona me gjerësi gjeografike më të madhe se 40 gradë, pak ose aspak rrezatim ultravjollcë arrin në sipërfaqen e Tokës. Prandaj jetesa në gjerësi të ulët gjeografike nuk garanton nivele adekuate të vitaminës D, pasi normat sociale dhe kulturore mund ta kufizojnë ekspozimin në diell.

Në një studim të tyren studiuesit e vitaminës D, Uilliam Grant dhe Barbara Busher, thonë se kjo vitaminë D nxit gjithashtu formimin lokal të ACE2 në mushkëri, një efekt i njohur për reduktimin e ashpërsinë e sindromës së problemit akut të frymëmarrjes.

Për më tepër, përqendrimet më të larta bazë të serumit 25(OH)D, raportohet se lidhen me një shkallë të reduktuar të formës së rëndë të Covid-19 dhe të vdekshmërisë prej këtij virusi. Grant dhe Busher rekomandojnë marrjen çdo ditë të suplementeve të vitaminës D, sidomos tek grupet etnike me ngjyrë, aziatike dhe pakicat, punëtorët që punojnë në ambiente të mbyllura, punëtorët që punojnë zakonisht natën në turnin e tretë, të moshuarit, si dhe ata që janë mbipeshë.

Vetëm ky hap i thjeshtë mund të zvogëlojë ashpërsinë e simptomave të Covid-19, dhe të parandalojë vdekjet e panevojshme. “Vitamina D është e disponueshme lehtësisht… Ajo merret pa recetë , gjendet edhe në supermarkete, apo online në internet, por mund t’u ofrohet falas atyre që janë në vështirësi financiare”- shkruajnë Grant dhe Busher.

Përkthyer dhe përshtatur nga CNA.al

Nga Paul Tylor “Politico.eu”

Varianti i ri i koronavirusit Omicron, mund t’i ketë bërë më të pasigurta planet tuaja për Vitin e Ri. Megjithatë ka ende shpresë se Evropa mund të shënojë një progres domethënës mbi një sërë çështjesh delikate gjatë vitin 2022. Ja cilat janë ato:

Një koalicion investimesh

Pas vitesh të tëra betejash boshe mbi rregullat fiskale të BE-së – të cilat u pezulluan në fillimin e pandemisë së Covid-19 – tani po shfaqet konsensusi,sipas të cilit për të shmangur pengesat gjatë rimëkëmbjes ekonomike, rregulloret e disiplinës buxhetore duhet të ndryshohen përpara se të ri-hyjnë në fuqi në vitin 2023.

Nga veriu fanatik i kursimeve deri në jugun më dorëshpuar, pranohet se investimet publike do të jenë çelësi i suksesit të transformimeve të gjelbra dhe dixhitale të ekonomisë evropiane, dhe se kufijtë e vjetruara të borxhit dhe të deficitit nuk duhet ta pengojnë këtë.

Në këtë linjë, presidenti francez Emanuel Makron dhe kryeministri italian Mario Dragi kanë kërkuar së bashku reforma në mënyrë që huamarrja kolektive e BE-së të vazhdojë të ekzistojë si praktikë përtej fondit të rimëkëmbjes të krijuar në vitin 2020.

Edhe koalicioni i ri i qendrës së majtë në Gjermani, dëshiron nxitjen e investimeve publike për të modernizuar rrjetet e tij të transportit, telekomunikacionit dhe energjisë, si dhe të përmbushë synimet e tij ambicioze për të luftuar ndryshimet klimatike.

Edhe koalicioni i ri i kryeministrit holandez Mark Rute, është i angazhuar për rritjen e ndjeshme të shpenzimeve publike për strehimin, mirëqenien sociale dhe veprimet kundër ndryshimeve klimatike, por edhe për një rol më konstruktiv evropian sesa pozicionimi i mëparshëm i Holandës si udhëheqëse e fraksionit “të kursimtarëve” në BE.

Makron ka thirrur mbajtjen e një samit në marsin e vitit të ardhshëm, ku do të diskutohet një model ekonomik post-pandemik për Evropën, i cili duket se do të ketë në fokus këto prioritete të reja, përfshirë investimet më të mëdha publike, një pagë minimale në të gjitha vendet e BE-së, një taksim më të drejtë të korporatave, rregulla më të ashpra në fushën e tregtisë dhe investimeve,dhe një rol më pro-aktiv të Brukselit në promovimin e kompanive evropianë në teknologjitë kyçe.

Motori i ri franko-gjermano-italian i unionit

Pas largimit të Angela Merkel nga detyra dhe pas zgjedhjeve presidenciale në Francë në prillin e vitit 2022, BE-ja mund të presë me padurim një udhëheqje më energjike franko-gjermane nga muaji maj e tutje.

Perspektivat e qendrës së Makron për të fituar një mandat të dytë duken të forta, por edhe nëse do të fitonte kundërshtarja e tij e qendrës së djathtë, Valeri Pekrese, Franca do të mbetej në një kurs pro-evropian. Dallimi kryesor midis dy liderëve francezë ka të ngjarë të jetë mbi qasjen ndaj emigracionit.

Por Makron po ushtron që tani një presion të madh për kontrolle më të forta kufitare, si

dhe për një kontroll më të madh politik mbi zonën evropiane Shengen të udhëtimit pa pasaporta. Koalicioni trepartiak në Berlin, me ministra e të Gjelbërve në portofolet kyçe të Ministrisë së Jashtme dhe të Ekonomisë dhe Klimës, e ka shndërruar në një prioritet integrimin më të thellë të BE-së, ashtu si qeveria italiane.

Pavarësisht nëse Dragi do të zgjidhet president i Italisë në vitin 2022, dhe nëse do ta përdorë atë rol për të udhëhequr një qeveri reformiste pro-evropiane, apo do të qëndrojë si kryeministër, Roma do të jetë një partnere aktive përkrah Parisit dhe Berlinit në drejtimin e integrimit ekonomik dhe politik evropian.

Po ashtu, BE mund të nisë të korrigjojë neglizhencën e saj miope nga pikëpamja gjeopolitike ndaj Ballkanin Perëndimor. Sapo të mbarojnë zgjedhjet presidenciale franceze, ka shumë shanse që të zhbllokohen negociatat e pranimit me Shqipërinë dhe Maqedoninë e Veriut.

Një qasje më e ashpër për respektimin e shtetit të së drejtës

Qeveria e re gjermane, e ka bërë të qartë se do të jetë më pak tolerante ndaj lëvizjeve të sundimtarëve nacionalistë në Poloni dhe Hungari për të minuar pavarësinë e gjyqësorit, kufizuar lirinë e medias dhe të drejtat civile, si dhe për të hedhur poshtë përparësinë e ligjit të BE-së mbi ligjet kombëtare.

Një mbështetje më e fortë nga Berlini dhe Parisi, duhet ta vendosë Komisionin Evropian në një pozitë më të fortë, për të përdorur ndikimin e tij dhe ushtruar presion për sigurimin e pajtueshmërisë së vendeve anëtare me vendimet e Gjykatës së Drejtësisë së Bashkimit Evropian, duke vazhduar të mbajë pezull fondet e rimëkëmbjes që i takojnë Varshavës dhe Budapestit.

Ndërsa kryeministri hungarez Viktor Orban nuk ka gjasa të tërhiqet përpara zgjedhjeve parlamentare të prillit 2022, ai përballet me sfidën më të fortë deri më tani ndaj sundimit të tij jo-liberal, nga një front opozitar i bashkuar pro-evropian. Edhe nëse rizgjidhet për një mandat tjetër, ai mund të jetë në një pozitë më të dobët, dhe do kërkojë një zgjidhje pragmatike të këtij konflikti.

Partia Ligj dhe Drejtësi në Poloni, nuk do të përballet me zgjedhje deri në vitin 2023. Por edhe ajo mund të përballet me një presion të madh për të arritur një kompromis mbi çështjet e sundimit të ligjit, si për të pasur qasje në fondet e BE-së, por edhe për të garantuar  solidaritetin evropian mbi përdorimin e migracionit si një armë nga Bjellorusia në kufirin lindor,apo për t’u mbrojtur nga pasojat e një lufte të re midis Rusisë dhe Ukrainës.

Aleanca strategjike BE-NATO

Vetëm një kërcënim i jashtëm i madh, mund t’i bëjë marrëdhëniet aktualisht të dobëta BE-NATO, të fokusohen mbi interesat thelbësore të përbashkëta. Në vitin 2022, të dyja organizatat do të ripërtërijnë doktrinat e tyre strategjike.

BE do të miratojë analizën e parë të përbashkët të kërcënimit, dhe do të përcaktojë nivelin e saj të ambicies ushtarake në një busull strategjike në mars. Dhe NATO do të përditësojë për herë të parë pas një dekade Konceptin e saj Strategjik gjatë samitit të Madridit verën e vitit të ardhshëm.

Versioni i fundit i konceptit, i miratuar në vitin 2011, e përcaktonte Rusinë si një partnere sigurie, ndërkohë nuk e përmendte Kinën, dhe fokusohej në misionet kundër terrorizmit dhe menaxhimit të krizave, dhe jo tek konkurrenca midis fuqive të mëdha dhe mbrojtja territoriale.

Pavarësisht pyetjeve mbi angazhimin afatgjatë të Shteteve të Bashkuara,NATO do të mbetet shtylla kurrizore e sigurisë në Evropë. Por tani shumë sfida të sigurisë, do të kërkojnë përdorimin maksimal të mjeteve që zotëron BE, përfshirë sanksionet, ndërtimin e institucioneve, ndihmën për zhvillim, konvergjencën rregullatore, sigurinë kibernetike dhe luftën kundër dezinformimit.

Me mbështetjen e paprecedentë të Shtëpisë së Bardhë ndaj integrimit të BE-së në fushën e mbrojtjes, vitin e ardhshëm prisni një hap përpara në bashkëpunimin NATO-BE, si dhe emërimin e një sekretari të ri të përgjithshëm të aleancës, që do të jetë më dashamirës ndaj përpjekjeve për krijimin e një ushtrie të BE-së sesa kreu në largim Jens Stoltenberg.

Ndryshimi i raporteve Londër-Bruksel pas Brexit

Largimi i mezi-pritur i Lordit Dejvid Frost nga posti i kryenegociatorit të Mbretërisë së Bashkuar për Brexit, ofron të paktën një arsye për të shpresuar se marrëdhëniet BE-Britani mund të shënojnë një pikë kthese, dhe të fillojnë të rikuperohen nga frikërat e tyre më të mëdha mbi atë që do të ndodhte pas Brexit.

Kryeministrit britanik Boris Xhonson i duhet një zgjidhje për problemin tregtar të Irlandës së Veriut, të krijuar nga protokolli që negocioi Frost në marrëveshjen tregtare BE-Britani të vitit 2020, duke ngritur një kufi doganor me masa kontrolli të forta në Detin Irlandez, për të shmangur kontrollet kufitare në ishullin e Irlandës. Që tani ka shenja se Britania e Madhe dëshiron një marrëveshje përpara zgjedhjeve parlamentare në Irlandën e Veriut në majin e vitit 2022, ku republikanët e Sinn Féin mund të dalin si partia më e fortë.

Përkthyer dhe përshtatur nga CNA.al