Pse Pro Familjes?

4 Nëntor 2021, 12:55, Opinione CNA

Nga Arian Galdini

Kur isha i ri, mendoja shpesh sesi të arrija gjithçka plot ambicje e qëllime vetjake.

Për fat të mirë edukata familjare, pra çfarë prindërit më kishin mësuar dhe shembullzuar, më kishte gatuar e formësuar të tillë që unë kurrë të mos i tejkaloja caqet e të lejueshmes nga dinjiteti, ligji dhe besimi, për të arritur aty ku doja dhe çfarë doja.

Nuk isha i gatshëm të bëja gjithçka për të arritur diçka apo shumëçka.

E megjithatë, rinia ime ishte mes ëndrrave, dëshirave, ambicjeve e pasioneve vetjake, sigurisht nën korrnizën e mosbërjes gjithçka për to.

Ama doja shumë të arrija.

Erdhi një ditë dhe unë isha në një dhomë spitali, ndërsa prisnim me time shoqe djalin tonë të parë Davidin.

Kur ai erdhi mes nesh, aty unë kuptova atë dimensionin se nuk mund të jetoja më vetëm për veten time.

Ardhja e Davidit më transformoi krejt botëkuptimin, e madje më bëri edhe të shoh më qartë edhe sakrificat e panumërta të prindërve të mij për ne fëmijët e tyre.

Mu shuan ambicjet e qëllimet vetjake dhe ia nisa një jete të re, ku botën e shihja me pyetjen: Si do të jetë e nesërmja për tim bir?

Si luftëtar vetanak, nuk shihja të nesërmen por rrethanat dhe ekuilibrat e fuqive vepruese…

Si prind ia nisa të mendoj për mbjelljen, pra jo orientim e ndërveprim me rrethanat dhe ekuilibrat e fuqive vepruese, por si sfidant e mundësisht si ndryshues i tyre.

Prindi nuk negocion dot për cilësinë dhe vlerat e jetës së fëmijës së tij.

Prindi lufton me çdo bishë, e ligësi, fuqi e pamundësi, duke u vetësakrifikuar për të mirën e fëmijës së tij.

Karriera dhe ambicjet personale janë gjëja më e parëndësishme që prindi është i gatshëm të lërë, për hir të fëmijës së tij apo saj.

Bie egoizmi, bie vetanakësia.

Prindi jeton për fëmijën.

Tani, ndërsa në botë e së fundmi edhe në Shqipëri, është hapur ky debati mbi llojin e natyrën e familjes, unë e ndjej se duhet ti them nja dy mendime e madje të flas e veproj fort për çka besoj.

Ka njerëz në këtë botë që jetojnë me veten e për veten dhe kanë gjithë të drejtën ta bëjnë këtë.

E ka edhe njerëz që jetojnë përtej vetes, pra i dedikohen kauzave që ndikojnë për mirë e ndihmojnë tjetrin dhe të nesërmen.

Në një debat që po bëja me një mikun tim amerikan që punon si staf i një Kongresisteje Demokrate, ai mu drejtua me fjalët: Ti nuk mund tua mohosh fëmijëve jetimë, as fëmijëve të braktisur, as fëmijëve viktima të luftrave apo dhunës, etj,etj, që të kenë prindër. Sepse termi Prindi 1 dhe Prindi 2, ndihmon lehtësimin e strukturës ligjore dhe sociale për të mos lënë askënd pa prindër…

Mua më bëri shumë përshtypje arsyetimi i tij dhe ngase e kam shumë për zët hipokrizinë iu përgjigja: Miku im, pas çdo melodrame e patetizmi fshihet një hile ose një kotësi. Unë po të them se kjo është hipokrizi totale. E pse duhet ti sajosh prindër një fëmije që nuk i ka? Pse duhet ta gënjesh? Pse duhet ta tjetërsosh atë që është jeta e tij apo saj me një gënjeshtër? A do të ndihmosh një fëmijë?
Bliji rroba, ushqim, libra dhe ngri një fond për kujdes e edukim. Birësimi me prindër me numra, duket si privatizim i një fëmije që nuk është në gjendje ta thotë të vetën. Melodrama në fakt fsheh konceptin e privatizimit të një fëmije nga Prindër me numra…

Krahasoni pak tani, prindërimin e vërtetë pra prindërimin e Nënës dhe Babës që do të thotë të jetosh për fëmijën, të heqësh dorë nga vetja e arritjet vetjake për hir të fëmijës, me privatizimin e fëmijës nga prindërit me numra?

Më vjen keq, por unë jam vendosmërisht dhe kategorikisht kundër privatizimit të fëmijëve nga Prindërit me numra.

Prindërimi është dashuri pa kushte.

Prindërimi nuk mund të numerizohet.

Prindërimi është vazhdimësi, jo posedim.

Jam Pro Familjes dhe pro Prindërimit të nënës dhe babës.

Pikë./CNA.al