Në ndihmë të votuesve, gazetarëve, analistëve dhe politikanëve të rinj!!!

Si duket partitë politike po bëhen gati të shkojnë në zgjedhjet për kryetarët e bashkive në gjashtë komuna të rëndësishme. Kjo është një ditë dhe një etapë e rëndësishme edhe për qytetarët votues, por edhe për të gjithë popullsinë e këtyre bashkive.

Jo vetëm sepse deri tani ata jetojnë në qeverisje lokale jolegjitime, moniste, dhe për të cilën praktikisht kanë refuzuar ta votojnë, por edhe sepse bashkitë dihet, për të zezën tonë, nuk janë qeverisja lokale vetëm e zonave urbane, por e një rrethi të tërë, përfshirë fshatrat e zonës, si komitetet ekzekutive në kohën pas Luftës së Dytë botërore.

Me këtë rast nuk ka ndonjë rëndësi se çfarë do të bëjë partia socialiste. Atë që ka bërë edhe më parë. Por, këtë radhë do të përfitojë së tepërmi nga çarja e elektoratit të ish partisë demokratike të para 25 prillit të drejtuar nga z. Lulzim Basha. Kjo ish parti është ndarë sikurse dihet në lëvizjen për rithemelimin e partisë demokratike rreth z. Sali Berisha, dhe në grupimin e burokracisë së partisë dhe statukuonë partiake të drejtuar nga z. Lulzim Basha.

Mbi këtë çarje partia socialiste ka gjetur kalin ku do të kalërojë drejt marrjes së kryetarë të bashkive në fjalë. Dihet se LSI do t’i bashkojë ata zgjedhës që ka me Lëvizjen për Rithemelimin e PD. Kurse partitë opozitare me elektorat të vogël po hezitojnë mes z. Sali Berisha dhe z. Lulzim Basha, aq më shumë se ato tradicionalisht nuk është se kanë programe dhe strategji autonome, por mbështeten në llogari të vogla elektoraliste. Eh, ja që kështu ndodh!

Pra, rëndësi ka se çfarë ndodh mes dy grupimeve të ndara e të çara brenda ish partisë së dikurshme demokratike të drejtuar para 25 prillit nga z. Lulzim Basha. Nga do anojë elektorati demokrat? Apo do t’i refuzojë të dy? Kjo është një matje forcash reale midis tyre. Deri tani, të dy palët po bëjnë garë është se cila prej tyre mbush sallat.

Por, kjo njësi matëse sado e rëndësishme është e kufizuar në saktësinë e saj. Matja e vërtetë është atje te vota për këto gjashtë bashki. Dhe pikërisht kësaj deri tani këto dy grupime, si disa deputetë rreth z. Lulzim Basha, ashtu edhe antarë të grupit për Rithemelimin e Partisë demokratike, nuk po i bien kresë, Nuk them ende se po e evitojnë sikur të ishte një kujtim i hidhur që i traumatizuari psikologjikisht nga “divorci” nuk dëshiron ta sjellë ndërmend.

Ka analistë – utopistë që mendojnë se zgjidhja do të kishte qenë që grupi i parë dhe grupi i dytë të merreshin vesh dhe të negocionin për zgjedhjet në këto bashki. Kjo do të kishte shënuar fundin politik si të zotit Sali Berisha ashtu edhe të zotit Lulzim Basha. I pari nuk do të justifikohej dot para publikut të gjerë të foltoreve, i dyti do të akuzohej menjëherë nga aktorë të fuqishëm brenda dhe jashtë Shqipërisë për fallcitet dhe hipokrizi ndaj tyre. Do kishte rënë gongu i mbarimit!!!

Negociata aty nuk ka sepse e gjithë skema dhe skela bie.

Cilat janë ato dukuri që vihen re?

E para, të dyja grupet brenda ish partisë demokratike të dikurshme të para 25 prillit, 9 shtatorit, 11 dhjetorit, të drejtuar nga zoti Lulziml Basha, e cila nuk ekziston më faktikisht, kanë pranuar të shkojnë në zgjedhje pa komente kritike. Në këtë mënyrë duke shkuar në zgjedhje vetëm për ato bashki që nuk kanë kryetar, ata me nënkuptim kanë pranuar se zgjedhjet në bashkitë e tjera kanë qenë në rregull. Faktikisht, indirekt i kanë pranuar ato. Nuk po thonë asgjë edhe për faktin se në bashkitë e Shqipërisë edhe këshillat bashkiake janë ilegjitime. Jo vetëm disa kryetarë. Me një fjalë janë pajtuar me rezultatin e zgjedhjeve të 30 qershorit 2019 që na lanë ne qytetarëve “jetimë”, pra pa pushtete legjitime lokale!!!

Mirë që nuk po e prekin këtë temë, por ne si votues dhe publik duam të dimë si nga njera palë ashtu edhe nga tjetra se si qendron puna e djegies së mandateve, si qendron puna e mospjesëmarrjes në zgjedhjet e pushtetit lokal, kush e pati përgjegjësinë në drejtimin e atëhershëm të ish partisë demokratike të para 25 prillit, nga erdhi urdhëri i papritur për të bërë këto veprime politike në favor të kryeministrit Edi Rama, kush ishte kundër dhe pro, a u diskutua kjo vendimarrje me Kuvendin dhe Këshillin Kombëtar të partisë dhe me militantët e saj?

Se meqë janë hapur letrat dhe flasim për transparencë, ja ku është nevoja për transparencë! Të shkojmë te ngjarjet dhe faktet sepse transparencë me retorikë politikë patetike nuk bëhet dot!

E dyta, të dy grupimet e ish partisë demokratike të para 25 prillit, a të para 9 shtatorit, nuk po prekin ende një pikë shumë të rëndësishme që ish partia e tyre e pranoi, e gëlltiti për një kohë të gjatë dhe pranoi diktatin e partisë socialiste, kokëulur dhe pa bërë zë. Z. Edi Rama i tërhoqi me hir a me pahir në zgjedhjet e 25 prillit dhe duke iu imponuar kushte elektorale poshtëruese, u a mori zgjedhjet pa nisur ende ato.

E kam fjalën për kodin elektoral dhe për formatimin e pushtetit lokal që sot është sikurse e kemi pasur në kohën e babaqemos!

Kush e pranoi grisjen e marrëveshjes së 5 qershorit? A e quajnë të drejtë kodin elektoral për pushtetin lokal, a e quajnë të drejtë këtë ndarje territoriale dhe këto struktura të pushtetit lokal ku vetëm pushtet lokal nuk ka?

Ne presim nga takimet në foltore dhe në mbledhjet e palës së burokracisë së partisë të na japin përgjigje për këto, që ne të bëjmë transparencës që na premtoheT. Transparenca nuk është retorikë metaforash.

Së treti, ajo që është më themelorja në këto zgjedhje në gjashtë bashki, është pikërisht se nga do të anojë elektorati i madh dhe dinjitoz i partisë demokratike, i treguar me nivel shumë të lartë ndërgjegjeje politike sesa elita drejtuese e partisë.

Pra “beteja” politike bëhet në Lushnjë, në Dibër, në Shkodër, në DurRës, etj., nuk bëhet as në Mirëditë, dhe as në Kurbin. E them këtë se ka një farë inercie në organizimin e eventeve nga të dy grupet rivale brenda ish partisë së dikurshme demokratike, një farë inercie në retorikën e drejtuesve të tyre. Elektorati në veprim aktualisht ndodhet atje ku është beteja politike për zgjedhjet që po afrojnë në gjashtë komunat, pra është diku gjetkë, kurse takimet kryesore dhe retorika bëhet gjetkë.

Tamam sikur “i traumatizuari” nga “divorci” të mos dojë të shkojë drejt “sherrit” të vërtetë, pra që gjuha të mos shkojë atje ku dhemb dhëmbi!

Se e ka pasur zakon ish partia demokratike e kësaj dekade, që bënte fushatë të rreptë elektorale, por pasi zgjedhjet përfundonin!!!

Mos vazhdojë të bëjë fushatë, atje ku zgjedhjet nuk janë. Dikur zhvendosej në kohë, tani në hapësirë!

Gjithçka synohet që takimet e liderave të bëhen sa më madhështore, si një betejë “numrash” në salla, kurse nga sa shohim kur bëhen takimet për organizimin e fushatave në zonat e elektorale të gjashtë bashkive, atje shkojnë figura të dorës së dytë a të tretë, me takime në salla të vogla dhe pothuajse të mjera, dhe me përmbajtje ligjërimesh aspak politike.

Ndërkohë risia e kësaj radhe vjen vërdallë në fakt vetëm rreth një pyetjeje: A do të dalin kandidatët e foltoreve për kryetarë bashkie vërtetë nga zgjedhja që do të bëjë antarësia e ish partisë demokratike e mbledhur rreth lëvizjes së foltoreve, pra nga votimi paraprak i antarësisë, apo do të ndodhi sikurse e kanë zakon partitë politike te ne, që kandidatët i nxjerrin nga “xhepi” kryetarët e partive si kukulla lidhur me fije peri ?

A do të jetë premtimi një fakt real i vërtetë, apo prej gjasme? A do të përfitojnë qytetarët që nga “sherri” politik të marrin realisht pushtetin në këto gjashtë bashki, apo çdo gjë do të mbarojë si një flakë kashte prej së cilës do të mbetet vetëm hiri?

Kjo është ajo që do të përbëjë risi, ose nuk do të përbëjë. Ky është premtimi në foltoret që tregojnë jo vetëm një energji të madhe politike, por edhe një nivel ndërgjegjeje politike shumë të lartë.

Janë militantët që marrin pjesë në foltore, nuk ka rëndësi se për çfarë arsyeje, që po i bëjnë kritikën me rrënjë e me degë, me themele e çati ish partisë demokratike të para 25 prillit ose 9 shtatorit të udhëhequr dikur nga zoti Lulzim Basha. Aty është premtimi, aty është kthesa, aty është shlyerja e detyrimeve, aty në fakt është edhe ajo çka e pret lëvizjen për rithemelimin e partisë demokratike.

Dështoi kalimi i pushtetit te militantët? Dështoi gjithçka. Nuk është aty shqetësimi im, por do të dështonte edhe përplasja “tektonike” brenda klasës politike që do të na bënte ne qytetarëve të përfitonim disa thërrime demokratizimi! Ne si qytetarë duam të zgjedhim gjithashtu drejtpërdrejt këshilltarët tanë bashkiakë dhe jo me lista nën siglat e partive!

Ne nuk i njohim as për emër këshilltarët tanë bashkiakë. Sepse më së shumti ata janë funksionarë politikë qendrorë partish, ose funksionarë apo ish funksionarë të shtetit, administratës, qeverisë. Askush nuk pipëtin për këtë.

Sado që zoti Lulzim Basha juridiksht mbetet kryetar i një ish partie demokratike të përpara 9 shtatorit a të përpara 25 prillit që nuk ekziston më, juridikisht ende ai ka legjitimitetin inercial të postit të tij. Unë mendoj se ai mbetet ende juridikisht kryetar, politikisht jo, por ndërkohë mbetet vetëm kryetar formal juridik i një partie demokratike që nuk është më ajo që ishte.

Eshtë njësoj sikur shoferi i një autobuzi të thotë unë e kam lejen zyrtare për të qarkulluar me këtë autobuz, por ndërkohë autobuzi nuk ekziston më. Ai, në iluzion sugjestionohet dhe sugjestionon me idenë se ka “letrat” për të qenë juridikisht kryetar i një partie, por ndërkohë realisht ajo parti nuk ekziston më sikurse ishte para 25 prillit dhe para 9 shtatorit, apo para 11 dhjetorit.

Shoferi i autobuzit i ka letrat e dhëna nga inspektoriati, por autobuzi nuk është më!

Mirëpo kjo sjell një ngërç te Lëvizja për Rithemelimin e Partisë Demokratike. Sado drejtuesit e këtij grupi të thonë se janë ata përfaqësuesit e partisë demokratike, juridikisht, sado dashamirës të ishte Komisioni Qendror i zgjedhjeve, ai nuk do t’i pranojë si të tillë.

Sepse ky Komision Qendror nuk ka tagër të analizojë mandatet e Kuvendit të 11 dhjetorit 2021. Ai pret gjykatën, por gjykata do të vonojë. Unë jam i bindur se Kuvendi i 11 dhjetorit, dhe referendumi i 18 dhjetorit, kanë ende rrugë juridike për të bërë që të njihen ose mos njihen në vendimet e tyre për shkarkimin e zotit Lulzim Basha. Por, nëse pritet juridikisht të njihen ose jo për të shënuar ose jo fundin politik të zotit Lulzim Basha si kryetar, një gjë tjetër dihet fare mirë:

Keto dy evente politike madhore i dhanë fund ish partisë demokratike të para 25 prillit dhe 9 shtatorit, apo të para 11 dhjetorit që zoti Lulzim Basha ka pas drejtuar. Autobuzi nuk ekziston më as juridikisht as politikisht, nuk ekziston në realitet, por është thjeshtë një gjurmë në kujtesë.

Nëse Komisioni për Rithemelimin e Partisë Demokratike do të shkonte në zgjedhjet në gjashtë bashki vetëm me kandidatë të pavarur, pa sigël partie, atëhere ai nuk do të bënte tjetër veçse do të na zhgënjente ne si publik dhe zgjedhësit demokratë. Nëse do të krijonte parti të re me emër tjetër, sigurisht do të tregonte dobësi.

Por u mbetet një mundësi e vetme. Të rregjistrohen ashtu sikurse janë sot, të institucionalizojnë rrugëtimin e tyre të “fotografuar” sot, Pra të rregjistrohen jo si parti politike statike, por si lëvizje. Pra, të rregjistrohen si “Lëvizja për Rithemelimin e Partisë Demokratike”. Kanë identitetin e duhur, tregojnë dinamikën e tyre, dhe i mundësojnë elektoratit të tyre të hyjë si duhet në betejën politike.

Sepse ka një kundërthënie ndryshe: Edhe të thuash se po shkojmë drejt rithemelimit të partisë demokratike, edhe të thuash se ne jemi partia demokratike – janë logjikisht të papajtueshme!!! Ose njera ose tjetra./CNA.al

1.

Më shumë se informacioni për motin, që të ndash mendjen se çfarë veshje të duhet për ditën, që të marrësh apo jo çadër me vete, dhënia e motit këtu i ngjan një mini pasarelë, ku një fëmijë, (po të ishim anëtar të BE-së do të dënoheshim për shkelje të direktivës europiane për punësimin e të miturve), flet për presionin atmosferik në të cilën ndodhet në vendi ynë, rajoni dhe më gjerë.

Nëse sheh motin në çfarëdo televizioni perëndimor, gjëja e parë që të bie në mendje është mosha e prezantuesit, pastaj veshja serioze që nuk ka shans të shpërqëndrojë dhe në fund, por jo nga rëndësia është gjuha e thjeshtë dhe e qartë për motin sot dhe parashikimin për nesër.

Nuk dihet me siguri se kush ka patur idenë gjeniale që moti këtu duhet të kthehet në një spektakël në fund të të cilit gjëja e parë që të shkon në mendje është të marrësh celularin dhe të shikosh vetë nëse kur të dalësh jashtë do të presin “vranësira të ç’rregullta” apo mot me kthjellime!

2.

Nuk e kam kuptuar kurrë pse duhen tallur disa vajza publikisht, duke i përdorur si dekor apo ku e di unë se çfarë..,, ndërkohë që nëse vërtet kanë pasion gazetarinë sportive u duhet dhënë kohë të “piqen”, të mësojnë, të ushtrohen, të zgjedhin modelet më të mira jashtë dhe të sprovohen duke dëshmuar seriozitet dhe kopetencë. Sporti në Shqipëri e veçanërisht futbolli nuk është thjesht lojë, është një fe. Ka qindra mijëra ndjekës. Gazetaria sportive është nga zhanret më të preferuara të gazetarisë se rrallë qëllon që të raportohet gabim. Nëse ndeshja ka mbaruar 2-0, të gjithë gazetarët dhe komentatorët bien në një mendje dhe nuk ka debat rreth këtij fakti dhe nuk ke nevojë të bësh fact- checking për të provuar se ndjeshja ka përfunduar 2-0! Por nëse sheh një emision sportiv në një vend tjetër- kudo qoftë ai, ata nuk vendosin “fëmijë” në program për të thënë: “publicitet” apo “po ti çfarë mendon?”, drejtueset sportive atje të japin ujë në bisht të lugës, njohin lojën, njohin lojëtarët dhe dinë se për çfarë flasin e dinë si dhe për çfarë të pyesin. Ndoshta nuk janë shumë të “bukura”, ndoshta nuk kanë shpenzuar shumë për silikon, por bukuria e tyre shfaqet në mençurinë dhe mënyrën se si i trajtojnë të ftuarit apo të intervistuarit. As më shumë as më pak ky është respekt për publikun.

3.

Nëse sheh një program politik në një televizion tjetër dhe bën krahasimin me shumicën e programeve këtu, duhet të kesh tri duar: një për t’i rënë ballit, një për të mbajtur mjekrën dhe një të tretë për të ndryshuar kanalin. Atje diskutohet për problemin/temën/idetë, zgjidhjen dhe përgjegjësitë. Këtu është kultura e kacafytjes dhe pyetja më e fortë është: e di ti kush jam unë?! E ke parasysh ti se me kë po flet?! Këtu mbizotëron spektali.

Po gjetkë si ndodh?!

Së pari këto emisione nuk i gjen në “prime time’, së dyti nuk janë emisione maratonë, së treti, janë emisone me strukturë dhe është e qartë edhe në fillim edhe në fund se për çfarë po diskutohet dhe së katërti: cilësia e të ftuarve dhe e moderatorit është e padiskutueshme. Për fjalë të thëna pa vend, kur mendonte se nuk ishte në transmetim, një gazetare ditët e fundit në Spanjë u pushua nga puna. Këtu shpesh gara bëhet se kush do të flasë broçkulla më shumë. Dhe rrezikon të ikë nga puna ai/ajo që thotë ndonjë gjë me mend!

4.

Nëse sheh një seancë Parlamenti gjetkë dhe bën krahasimin me seancën e Parlamentit këtu, dallimi është i qartë edhe për vetë aktorët e këtushëm që dhurojnë spektakël! Parlamentet nuk janë imunë ndaj tensionit, debatit dhe tek -tuk edhe konfrontimit fizik. është më mirë të “kacafyten” në sallën e Parlamentit përfaqësuesit e popullit sesa të tensioni të zbresë në salla e sheshe tek njerëzit. Kjo aksiomë është stërprovuar në Shqipëri. Por Parlamenti ynë dallon thelbësisht në individët e spikatuar që ofron. Veçanërisht Parlamenti i shkuar i mbushur me listën fundore të opozitës do të mbahet mend për spektaklin që dhuroi me larminë e karaktereve të denja për estradat e dikurshme të ushtarit.

Parlamenti është baza e pushtetit, është institucioni që kontrollon qeverinë dhe prej të cilit burojnë institucionet e pavarura. është vendi ku qeveria jep llogari. është vendi ku pakica ka pothuaj po aq të drejta sa edhe shumica. është vendi ku bëhet kuvendi. Spektakli politik ka plot vende të tjera për t’u zhvilluar. Parlamenti gjykohet nga sasia dhe cilësia e ligjeve që miraton, nga cilësia e interpelancave dhe rezultatet e komisioneve hetimore, por edhe nga të të qenit në sintoni me shqetësimet e vendit.

5.

Nëse ka një ngjarje të rëndë “atje” dhe e krahason me ngjarjen e rëndë këtu; atje mungon ajo që këtu është me tepri: spektakli. Ajo që quhet etikë në raportim, vetëpërmbajtja për raportimin e kronikës së zezë, empatia për familjarët në zi, dhe ndjeshmëria për efektin që mund të ketë në komunitet lajmi, jo vetëm që neglizhohet, por shkelet vrazhdë me të dy këmbët. Dhe nuk është fjala vetëm për rrjetet sociale dhe portalet, por edhe për median tradicionale. Ka plot ngjarje të rënda që ndodhin “gjetkë”, por nuk ka ngut për të publikuar identitetet e plota të njerëzve të dyshuar apo të përfshirë në krim, nuk publikohen foto të të dyshuarve apo viktimave dhe tregohet kujdes në përshkrimin e ngjarjes duke mënjanuar detaje të panevojshme! Ne kemi në qendër të vëmendjes në raportim kuriozitetin e sëmurë dhe tek tuk edhe pervers dhe jo rrallë ngatërrojmë ngjarjet me “interes publik” me ato “interesante për publikun”.

Rendja për shikueshve dhe përdorueseve ka sjellë në bjerrjen e cilësisë së produktit mediatik. Sa kohë që “pëlqehet”, apo “shikohet shumë” aq më shumë shkohet drejt banalitetit dhe mediokritetit. Ngjarjet e rënda për vetë natyrën e tyre e kanë të garantuar interesin publik – ajo çka lipset është profesionalizimi dhe etika. Shembuj të mirë ka kudo. Mund të merren mësime të vlefshme nga vende me demokraci të konsoliduar dhe traditë në shtypin e lirë. Sikundër mund të vijohet me spektaklin e “kronikës së zezë” ku nuk e merr vesh i pari të dytin dhe titujt e mëdhenj dhe alarmues të një dite zhduken sikur të mos kenë ekzistuar kurrë ditën pas ardhëse.

Meqë jemi te rendi. E mbani mend spektaklin që shoqëroi nisjen, por jo bitisjen e OFL (Operacioni Forca e Ligjit). Rezultati? Një apo dy makina të sekuestruara nga bota e krimit, por nëse askush nuk di të thotë se cili ishte rezultati dhe kosto e këtij operacioni, gjithkush mban mend spektaklin e dhuruar në ekranin e madh të TV dhe ekranet e vogla të celularëve.

6.

Nëse sheh një spektakël atje dhe bën krahasimin me spektaklet këtu- dallimi është tek dita dhe ora e transmetimit që vendosen në shërbim të publikut. Si rregull i gjen në fundjavë dhe në orare të përshtatshme për publikun. Këtu spektaklet mezi gjejnë vend gjatë ditëve të javës sepse gjithçka është kthyer në spektakël

Në një vend ku çdo gjë është spektakël, nuk ka vend për spektaklin!/E.K-CNA.al

Në një market lagjeje, ku shiten edhe libra, pashë një grua që i bërtiste zonjës në banak. A e di se kush është ky? Më ka vrarë të gjithë familjen, m’i vrau e m’i zhduku. Sot jam e vetme këtu, e vetme. Një e arratisur me turmën. Nuk ma hap kush derën. Nuk më merr kush në telefon. Ky është një ndyrësirë. Një farë e keqe për njerëzimin. Dhe ju e publikoni, e shisni, thoshte ajo. Tunde në ajër një libër, por tjetra përballë mblodhi supet.

Me një durim të kulluar ia ktheu se ndjente keqardhje për familjen e saj të humbur. Se do ia përcillte mesazhin atyre që kishte mbi krye etj. Por gruaja nuk u mjaftua me aq, i kërkoi numrin e telefonit të bordit të kompanisë, la librin në banak dhe doli kaq e lodhur, kaq me lot, plot me gulçe dhe humbi përjashta në të përditshmen tonë. U bëra kureshtar dhe u afrova. Gruaja e banakut hoqi kopjet nga vitrina. Bëhej fjalë për një libër enciklpodei mbi 25 emra që i kishin dhënë si të thuash fytyrën shtetit të Floridës. Aty kishte plot personalitete, bamirës t; mëdhenj në shtrirjen e rrjetit rrugor.

Si rasti i Barron Collier (1873-1939) i cili kur qarku ku ai banonte nuk kishte fonde për të përfunduar pjesën që i takonte, ashtu siç kishin bërë qarqet e tjerë, ai i tha qytetit ja ku i keni paratë. Rruga u bë, është edhe sot, një nyje që lidh Tampan me Miamin, ose Tamiami Trail. Apo si i riu Xhorxh Uashington Jenkis (1907-1996) që ngriti rrjetin e supermarketeve Publix., etj., deri tek fiset autoktone indiane. Çfarë e irritoi gruan qe përfshirja e të ashtuqujtuarit liderit kubanez, Fidel Kastro. I hodha një sy përciptas. Dhe vura re se Fideli qe përfshirë aty thjesht si faktori që ngriti në mes të Miamit një tjetër qytet, Havanën e vogël (Litle Havana).

Sot Havana e vogël është me pak fjalë një nga përfaqësuesit e më të mirës së gjenalogjisë kubane për faktin e një atdheu të munguar të emigrantëve. Havava e vogël është pikërisht Kuba e lirë me të gjithë sharmin e saj nga fabrikat e purove, muzika dhe më e rendësishmja, streha e emigrantëve. Aty nisin jetën amerikane jo më vetëm kubanezët, por edhe ata nga Hondurrasi, Nikaragua, Panamaja, Venezuela, thuajse gjithë të ardhurit nga Amerika Latine. Pra shkaku ku i ekzistencës së kësaj Havanës në mes të Majemit është pikërisht Fidel Kastro dhe regjimi i tij. Eksodi i madh kubanez nga reprezaljet dhe dëbimet e vitit 1963.

Megjithatë, edhe pse fakt historik është i shëmtuar, prapë të dhëmb kur dëgjon e shikon se si një grua qan e këlthet krejt e vetmuar në një botë të madhe. Ajo ka tashmë lirë e saj si person, por jo atë shpirtërore. Kurrë nuk mund ta kuptojmë dot dhimbjen e saj. Krahas faktit që m’u duk si një personazh pavionesh të sëmurish mendor, ndjeva edhe respekt për dhimbjen e saj. Paralelisht m’u kujtuan firot njerëzore nga diktatura e vendit tim. Edhe unë vi nga një vend me regjim kokë më kokë si ai Fidelit.

Me të zhdukur, me të varur, burgosur e internuar. Ndryshe nga Kuba sot, ne jemi hapur. Megjithatë të dërrmon fakti i një ndarje publike me të kaluarën. Dosjet kurrë nuk u hapën. Ndjesa publike kurrë nuk u dëgjua. Për më keq akoma, pinjollët e xhelatëve votohen dhe qeverisin. Mbase diku, dikund edhe ndonjë shqiptar(e), i këlthet tek e fundit ndonjë librashitësi në botë, për ndonjë botim mbi Enverin. Them nëpër botë se në Shqipëri çdo gjë ka mbaruar, në Shqipëri kanë filluar ta lavdërojnë./E.K-CNA.al