Opinione
“Bereqet Versën”/ Kur PD-ja i largohet pushtetit si marrëzia bibliotekës dhe ëngjëjt tundimit
Nga Lorenc Vangjeli
Të zgjedhurit në Këshillin Kombëtar të PD-së kanë gjithë të drejtën të thonë: “Bereqet Versën”, meqënëse u zgjodhën! Të përjashtuarit, njëlloj si ata që ikin me vrap para se t’u shembet çatia mbi kokë, mund të thonë me të drejtë: “Bereqet Versën”, meqënëse nuk u zgjodhën!
Ky turqizëm, i huazuar prej shumë kohësh në shqipen e vjetër nuk ka shumë lidhje me kuptimin direkt të fjalës në gjuhën e sotme turke, por në një rast të tillë do të thotë pak a shumë: “mirë, ja kështu, e shtyjmë”! Sepse as të parët nuk fitojnë ndonjë gjë të madhe nga prania në listën e Këshillit të PD-së dhe as të përjashtuarit nuk humbasin një gjë të madhe nga mungesa në të.
Lista e cila do të duhej të ishte një hierarki e mundshme vlerash apo një sistem që do të spikaste individualitete në një organizatë vullnetare politike, është po aq larg një qëllimi të tillë, sa është edhe vetë PD-ja nga pushteti. Të cilit, prej tetë vjetësh, ajo vetë i rri larg si marrëzia bibliotekës ose i largohet si ëngjëlli tundimit. Ajo çfarë po ndodh në partinë më të madhe të opozitës, që nga humbja traumatike e 25 prillit, është trishtuese. Fiks në momentin kur socialistët nuk kishin mbaruar dollitë me shampanjën e fitores së tyre, në PD lajmëruan nisjen e garës së re.
Mbasi humbi gjithë Shqipërinë për herë të tretë, Basha kërkoi rizgjedhjen për herë të tretë në partinë e tij. Pavarësisht se çfarë i sugjeronin miqtë dhe pa asnjë lidhje me arsyet për të cilat e ironizonin kundërshtarët, kjo ishte një lëvizje e detyruar nga “sakrifica”; një lëvizje me detyrim dhe përcaktim. Në një vend me një sistem politik si Shqipëria ku fituesi i merr të gjitha, Basha kishte nevojë dëshpëruese për të marrë edhe ai fitoren e vogël mbi atë që ja dhanë në fillim si dhuratë, që e morri më pas si mundësi e vetme dhe e rifitoi për të tretën herë me të njëjtin slogan me të cilën Rama rimorri Shqipërinë: në PD nuk jam më i miri, por më të mirë se unë nuk mund të gjeni në PD! Askush nuk mund ta akuzojë Bashën për një akt të tillë, edhe pse ai ishte një akt hilacak dhe shmangie totale e përgjegjësisë individuale.
Duke u bërë kështu trungu perfekt dhe jo thjesht gjethja më e trashë e fikut që do të mbulonte çdo zullum të pretenduar në zgjedhje nga qeveria. Nuk ka kundërargument më të mirë në një dialog sesa ndryshimi i argumentit. Dhe Basha e ndryshoi si me magji argumentin e ditës: nga “masakra elektorale” që pretendonte, në “masakrën zgjedhore” të partisë së tij që po përgatiste. Basha nuk mund të fajësohet mbi këtë dobësi njerëzore dhe tipike e politikës shqiptare. Pak a shumë, në rrethana të ngjashme, por jo kaq ekstreme si këto, të njëjtën gjë bëri edhe Edi Rama mbas zgjedhjeve të humbura të 2009-ës. Eshtë ligjësi e natyrës, madhësia e vezës që mund të bëjë çdo kush varet nga tjetër përmasë, të cilën ose e ke me vete, ose nuk e merr dot borxh. Deri në këtë moment, kryetari i PD-së mund të jetë i justifikuar. Fajësia e tij reale nis më pas. Aty ku ai u tregua i dobët dhe hakmarrës. I trembur si humbës dhe gjithë dilema si fitues. Thirrja e Kuvendit të jashtëzakonshëm me një axhendë më se të zakonshme dhe mbi të gjitha përjashtimi i çdo zëri kritik nga Këshilli Kombëtar i PD-së janë humbja e tij reale në parti.
Arben Ristani apo Edith Harxhi, për të vënë gishtin vetëm mbi dy emra të përjashtuar, Halim Kosova e Ardian Isufi, “të humbur” në votim, por edhe të tjerë të larguar e të mohuar, janë hipoteka reale e asaj që do t’i ndodhë nesër PD-së, kur Edi Rama do t’u thotë të tjerëve se i vështirë është të merret mandati i tretë, sepse mandati i katërt është shumë më i lehtë për t’u marrë. Vendimmarrja naive dhe hakmarrëse në PD, që shkon përkundër gjithë logjikës që dikton humbja, përcakton mundësitë për të humbur dhe nesër. Hapja dhe jo mbyllja, diversiteti dhe jo uniteti, dallga dhe jo këneta janë ato që do t’i jepnin dinamikë një partie që ka humbur gjithmonë kur është mbyllur dhe ka fituar kur është hapur.
Në vend që të përzinte Ristanin, Basha duhet të ftonte Patozin, në vend të injoronte Harxhin, duhet të kërkonte edhe Topallin. Sado të pamundura të duken mundësi të tilla, ajo është e vetmja filozofi për t’u ndjekur. Basha nuk është më larg Ristanit sesa ishte Berisha me Cekën, fjala vjen, në 2005-ën, kur i zgjati dorën armikut të tij të hershëm. Distanca e kryetarit të PD-së me Nishanin, është ku e ku më modeste dhe e cekët në krahasim me atë që ndante Ramën e 2013- ës me Ilir Metën. Kush nuk kupton këtë, është thjesht një derë e gabuar ku trokitet më kot. Ndoshta vetë Basha që po mbyll dyer dhe ngre mure rreth zyrës së tij, është i lumtur me një parti si PD që nuk e diskuton vendin e dytë dhe nuk ka ambicje për më shumë.
Po të bëhej kryeministër do të ishte mrekulli, por edhe nëse mbetet vetëm kryetar opozite dhe krijon po atë distancë që ka marrëzia nga biblioteka apo i rri larg pushtetit si ëngjëjt tundimit, mund të thotë fjalën e vjetër turke që në shqip kuptohet lehtë: “Bereqet Versën”!, edhe pse, as andej dhe as këndej Bosforit të sotëm që ndan e bashkon dy botë, nuk ka shumë ëngjëj, në fakt./CNA.al
Opinione
Nga Andi Bushati/ Ballkanizmi i ambasadorëve të perëndimit
Ambasadorët kryesorë të perëndimit në Tiranë janë bërë sot protagonistë të një parade turpi që reket tu’a shesë shqiptarëve sapunin për djathë. Ata kanë folur me superlativa për foshnjen e tyre që lindi e vdekur duke përkujtuar përvjetorin e pestë të Reformës në Drejtësi. Kryediplomatja amerikane Kim përmendi edhe njëherë argumentin e lodhur të spastrimit të gjykatësve të korruptuar, ndërsa kolegu i saj Soreca e quajti atë si një nga hapat më të rëndësishëm që janë ndërmarë që pas rënies së diktaturës.
Në fakt, është krejt e kundërta. Po të shikosh të gjithë argumentat propagandistikë që u përdorën në këtë vit jubilar, ato lidheshin me një sukses të vetëm, spastrimin nga vettingu të mbi 200 gjykatësve dhe prokurorëve.
Kjo shifër ka përmbytur prej dy ditësh titujt e servirur të medieve, a thua se qëllimi primar i këtij aksioni të nxitur nga ndërkombëtarët ishte thjeshtë organizmi i një gjuetie shtrigash. Nuk ka dyshim se drejtësia e vjetër shqiptare kishte nevoja për një qilizëm të thellë të një mjedisi ku allishverishi ishte kthyer në normalitet, por objektivi kryesor i 140 deputetëve që votuan unanimisht në korrikun e 2016 duke duartrokitur përqafimin epshor Lu-Vlahutin, nuk ishte ky.
Ai qe krejt tjetër: rivendosja e një sistemi ku peshorja e drejtësisë të ishte e ekuilibruar për të gjithë, goditja e atyre qau fiksuan në zhargonin e ndërkombëtarëve si peshq të mëdhenj dhe ringritja e një sistemi koherent dhe funksional për ti përballuar këto sfida.
Cili është bilanci? Pothuajse afër zeros.
A beson dikush sot se një qytetar i thjeshtë, që i bie fati i keq të jetë në konflikt për truall ndërtimi me oligarkun e mbështetur nga pushteti, mund të gjejë të drejtën në gjykatat shqiptare? A ka shpresë familja e një minatori të vdekur në galeri të fitojë atë që i takon? A ka optimistë që imagjinojnë, se për ata që humbën jetën nga neglizhenca ulëritëse në pallatet e shembura nga tërmeti në Thumanë, drejtësia do të thotë ndonjëherë fjalën e saj?
Në këndvështrimin e një drejtësie që funksionon për të gjithë njësoj ne jemi ende po aq larg sa pesë vite më parë. Por edhe në pjesën më të dukshme dhe më të prekshme të medaljes, punët nuk janë më mirë. Kushdo që e dëgjonte ambasadorin Lu që fliste që në 2018, se rënia në rrjetë e peshqve të mëdhenj ishte punë javësh, sot nuk i mbetet ve[se të tallet.
Kjo reformë jo vetëm i ka bërë më të pa cënueshëm njerëzit me pushtet politik dhe ekonomik, por ata po ndihen aq të fortë sa mund të diktojnë edhe vettingun si në këtë rastin e fundit kur shpërtheu një përplasje publike mes lokalëve dhe ndërkombëtarëve.
Pra, ndonëse qëllimi i kësaj reforme ishte ti jepte fund pandëshkueshmërisë, deri më tani ajo vetëm është betonifikuar.
Edhe mënyra se si u konceptua reforma, se si ajo ra pre e kalkulimeve dhe interesave të vogla të njerëzve më pushtet, për të pasur sa më shumë ndikim, prodhoi një katastrofë. Tashmë provohet gjërësisht se fillimi i saj nga lart poshtë ishte një gabim.
Kështu përshëmbull shkatërrimi i Gjykatës Kushtetuese, që i kishte zbrapsur mbi 40 ligje pushtetit të Berishës dhe filloi të godiste me një njëjtën vullnet edhe kapërcimin e kufijve nga qeveria Rama, solli pasoja shkatërrimtare. Vendi mbeti për tre vite pa këtë organ që ende nuk është i plotë, duke i i hapur rrugë amuzimeve kolosale nga shumica në pushtet. Vetëm një shembull banal. Po të kishim pasur Gjykatë Kushtetuese sot Teatri Kombëtar do të ishte ende në këmbë.
Gjithëashtu vendi mbeti nga 2017 deri në 2019 pa Gjykatë të lartë, që ende nuk funksionon, duke bërë që drejtësia të mungojë për mbi 30 mijë dosje që presin në radhë.
Po të flasësh pastaj për një SPAK dhe një Gjykatë të Postame që vendimet ua rrëzon gjykata e Strasburgut, që nuk kanë këllqe të marrin në shqyrtim krimet elektorale po iu përcjellin prokurorive e gjykatave lokale, që vazhdojnë ti shikojnë me venerimin e përëndive pushtetarët e lartë, gjendja bëhet krejtësisht e pashpresë.
Janë pikërisht këto elementë që e detyruan Fondacionin Soros dhe Komitetin Shqiptar të Helsinkit të botonin që në 2019 një sondazh ku thuhej se 63% e shqiptarëve nuk besonin më se vettingu ishte i drejtë. Po ashtu edhe në Bruksel u arrit në përfundimin se terapia e rëndë, që u zgjodh të aplikojej në Shqipëri krijon aq shumë probleme, sa nuk rekomandohet të kopjohet edhe në vende të tjera.
Por pavarësisht nga këto, ambasadorët e perëndimit në Tiranë, vazhdojnë të flasin si për një histori suksesi, duke u përpjekur të arsyetojnë mbi 60 milionë eurot tashmë të shpenzuara për këtë fiasko.
Edhe gjatë konferencës së fundit për 5 vjetorin e reformës ata zgjodhën të përdorin sërisht epitete lavdëruese për një gërmadhë që nuk funksionon duke huazuar metodat e politikanëve vendas që përpiqen ti imponojnë publikut një realitet që nuk ekziston. Prandaj në këtë përvjetor mund të thuhet me ironi se reforma që u nis me ambicien për të perendimorizuar Shqipërinë duket sikur po përfundon me ballkanizmin e përfaqësuesve të perëndimit të Tiranë./ CNA.al
Opinione
Nga Artan Fuga/ Kali që na grabit kalorësin
Çfarë shenje do të më jepte të kuptoja që ne jemi bërë qenie të ndërgjegjshme për fatet tona kombëtare?
Një që e kam fiksim është kur në vend të Skënderbeut mbi kalë te sheshi i kryeqytetit të kemi shtatoren gjigande të Ali Pashës që në këmbë drejt si qiriri, pa kokë, të mbajë në njerën dorë kokën e vet, të prerë, me leshra të mpleksura dhe me gjak, dhe me dorën tjetër të bëj shenjë sikur na tregon rrugën nga duhet të shkojmë!
Të paktën kaq të bëjnë bizneset, ta financojnë këtë shtatore.
Po Skënderbeun çfarë ta bëjmë? Kur ta zbresim nga kali dhe ta vendosim në një fron mbretëror duke kapur mjekrën me dorë dhe u menduar duke parë në horizontet e së ardhmes, vendosur me kurriz nga Universiteti Politeknik duke parë Bulevardin në drejtim të maleve të Krujës, drejt Mirditës, Shkodrës, Tetovës, Prishtinës, e po deshët tutje drejt Evropës Perëndimore!
Mbi kalë askush nuk mendon, prandaj sa dua Gjergjin aq e urrej kalin e tij! O Zot hyjnizojmë kalin që na ka grabitur kalorësin!
Deri atëhere, hajde i biem legenit kot! Historia jonë e shekullit 21 ka përfunduar, përndryshe me gjëma më të mëdha se këto që kemi parë!/ CNA.al
Opinione
Hetimi i korrupsionit të lartë/ Paralajmëron Ngjela: Shumë shpejt do të ‘plasë’, do dëgjoni bëma
Hetimi i korrupsionit të lartë po vijon.
Askush nga të korruptuarit e lartë, drejtorë, ministra e kryeministra nuk e di se çfarë do të ndodhë kur të plasë.
Këta ende nuk e besojnë se mund të ndodhë, ndërsa ndonjëri, me mendjelehtësinë e provincialit gënjeshtaro-katundar, mendon se ka forcë kërcënuese kundër hetimit.
Asgjë nuk bëjnë dot.
Çfarë do të bëjnë të korruptuarit kur të denoncohen publikisht bëmat e tyre vjedhëse? (Shpejt do t’i dëgjoni)
Kjo do të mjaftojë, sepse shqiptarët do të prekin tragjedinë e tyre, e shkaktuar nga vjedhësit e pasurisë së tyre.
Keni për të dëgjuar episode vjedhjesh me karakter antinjerëzor, që hasen vetëm në shoqëritë krejt primitive.
Një shtet i varfër, i vjedhur nga rrjepacakë që erdhën në pushtet si shpëtimtarë: kjo është historia e shqiptarëve në këta 30 vjetët e fundit.
Dhe të gjithë do të pyesin: po, çfarë u kishëm bëra që, me vjedhjen e tyre gjigande, na dëbuan nga Shqipëria?
Çfarë u kishim bërë që na vodhën mundin dhe na grabitën atdheun e na lanë pa atdhe?
Kur të dëgjohen bëmat korrupsionit të lartë shtetëror, sigurisht që do të ketë revoltë të madhe hakmarrëse në Shqipëri, dhe shteti mund të vendoset në një gjëndje shumë të vështirë për t’i mbrojtur, drejt gjyqit.
Një çifti i ikën fëmijët për punë në Perëndim; dhe kanë dhjetë vite që nuk i kanë parë (por këta janë me mijëra); janë ndarë familjet, se nuk kishin me çfarë të jetonin në Shqipëri (edhe këto janë mijëra); kanë ikur familje të tëra që nuk jetonin dot familjarisht në Shqipëri (edhe këto, mijëra janë, që humbën traditën e ngrohtësisë familiare në atdhe).
Të gjithë ata njerëz me moral të lartë, që kanë mbajtur familjet këtu me dollarë për të jetuar, duke punuar vetë dy punë në Perëndim, dhe të gjithë ata që do të kuptojnë të vërtetën e varfërisë së tyre ekstreme në Shqipëri, që ka ardhur nga grabitja që iu ka bërë një lukuni e madhe grabitësish të korruptuar: nënpunës, drejtorë, ministra e kryeministra vjedhës të shqiptarëve – do të krijojnë normalisht urrejtjen e tyre hakmarrëse kundër keqbërësve.
Keni për ta parë.
Dhe, e gjithë kjo tablo, do ta bëjë dënimin dhe shtetëzimin e pasurisë së tyre të vjedhur, një gjë shumë të lehtë, se faktet dhe provat e grabitjes, janë shtypja psikologjike e vjedhësve të kapur në vjedhje.
Dhe këto janë, miliarda e miliarda Euro e Dollarë; janë pallate e vila luksi; janë makina e jahte luksozë; janë mijëra hektarë e mijëra apartamente.
Keni për t’i parë.
Dhe, sigurisht që dë të dëgjoni edhe historitë me makabritet të tyre, duke parë përrreth varfërinë e shqiptarëve…
