Supozohet se mjekët u japin njerëzve mbështetje kur janë më të brishtë nga ana shëndetësore, por dr.Harold Shipman e përdori pozicionin e tij për të përfituar nga pacientët e tij, duke u bërë kështu një nga vrasësit serialë më mizorë në historinë e Britanisë së Madhe.

Duke shfrytëzuar besimin e tyre, në fillim Shipman do t’i diagnostikonte pacientët e tij me sëmundje që nuk i kishin, dhe më pas do t’u injektonte një dozë vdekjeprurëse diamorfine. Ndoshta 250 njerëz nuk e dinin se vizita e tyre në zyrën e Harold Shipmanit, do të ishte edhe e fundit.

Harold Shipman lindi në Notinghem të Anglisë në vitin 1946. Ai ishte një student premtues në shkollë dhe shkëlqente në sport, sidomos në regbi. Por rrjedha e jetës së tij ndryshoi kur ishte vetëm 17 vjeç. Atë vit, nëna e tij Vera, me të cilën Shipman ishte mjaft i lidhur, u diagnostikua me tumor në mushkëri.
Gjatë kohës që dergjej në spital në ditët e saj të fundit të jetës, Shipman vuri re se si mjeku ia lehtësonte vuajtjet duke i dhënë morfinë. Më vonë, ekspertët do të spekulonin se ai ishte momenti që frymëzoi vrasjet e tij sadiste dhe mënyrën e veprimit.

Pas vdekjes së nënës së tij, Shipman do të martohej me Primrouz Okstobi gjatë kohës që studionte për mjekësi në Shkollën Mjekësore të Universitetit së Lidsit. Çifti pati 4 fëmijë, dhe parë nga jashtë jeta e Shipman ishte nëse normale. Ai u diplomua në vitin 1970 dhe filloi punë si mjek në një zonë rurale, por shumë shpejt u bë një mjek i përgjithshëm në një qendër mjekësore në Jorkshajërin Perëndimor.
Pikërisht atje, në vitin 1976 Shipman pati për herë të parë probleme me ligjin. Mjeku i ri u kap duke falsifikuar receta për Demerol, një opioid që përdoret zakonisht për të trajtuar dhimbjet të forta. Shipman e përdorte vetë dhe ishte bërë i ndërvarur prej tij.

Ai u gjobit, u pushua nga puna, dhe iu kërkua të ndiqte një terapi rehabilitimi në një klinikë në Jork. Harold Shipman e mori veten shpejt dhe u rikthye të punonte si mjek, këtë herë në Qendrën Mjekësore Donibruk në Hajd në vitin 1977. Ai do t’i kalonte atje 15 vitet e ardhshme të karrierës së tij, para se të hapte vetë një klinikë private në vitin 1993.

Ai ndërtoi reputacionin e një mjeku të mirë dhe të dobishëm. Shipman vrau pacientin e tij të parë në marsin e vitit 1975. Ajo ishte70 vjeçarja Eva Lions, dhe ngjarja ndodhi një ditë para ditëlindjes së saj. Shipman posedonte mjaftueshëm diamorfinë për të vrarë qindra njerëz, edhe pse askush nuk ishte në dijeni të varësisë së tij deri një viti më pas.

Megjithëse u pushua nga puna atë vit për falsifikim të recetave, ai nuk u largua nga
Këshilli i Përgjithshëm Mjekësor, organi rregullator i mjekëve. Ai mori vetëm një letër paralajmëruese. Sipas hetuesve, Shipman do të ndalonte dhe rifillonte vrasjet që kryente shumë herë gjatë dekadave të tij në këtë profesion.

Por metoda e tij e vrasjes mbeti gjithmonë e njëjtë. Ai do të vinte në shënjestër më të brishtët. Viktima e tij më e moshuar ishte 93 vjeçarja Ana Kuper, dhe më i riu 41 vjeçari Piter Luis. Shipman do t’u injektonte viktimave një dozë vdekjeprurëse diamorfine, dhe do t’i shikonte ata të vdisnin aty, ose do t’i dërgonte në shtëpi që të vdisnin.

Besohet se ai vrau 71 pacientë vetëm gjatë kohës që punonte si praktikant në Donibruk, dhe pjesën tjetër kur punonte në mënyrë të pavarur. Nga viktimat e tij, 171 ishin femra dhe 44 ishin meshkuj. Por në vitin 1998, shumë njerëz në Hajd nisën të dyshonin mbi numrin e lartë të pacientëve të Shipman që po vdisnin. Të dhënat tregonin se shkalla e vdekshmërisë së pacientëve të tij ishte pothuajse 10 herë më e lartë se në zona të tjera.

Ata i raportuan shqetësimet e tyre tek autoritetet shëndetësore lokale, të cilat më pas njoftuan policinë. Ai moment mund të ishte fundi i mizorive të Shipman, por nuk ndodhi kështu. Hetimi policor nuk arriti të kryejë kontrollet më themelore, përfshirë faktin se Shipman kishte një rekord penal. Nëse policia do të kishte pyetur Këshillin e Përgjithshëm Mjekësor,se çfarë kishte në dosjen e tij, ata do ta kishin zbuluar se Harold kishte falsifikuar në të kaluarën recetat e ilaçeve. Ndërkohë,Shipman gjithashtu kishte mbuluar gjurmët e tij duke shtuar sëmundje të rreme në kartelat mjekësore të viktimave të tij.

Prandaj hetimi nuk gjeti ndonjë gjë të dyshimtë, dhe mjeku ishte i lirë të vazhdonte të vriste. Krimet e Shipman u zbuluan vetëm kur ai gaboi dhe u përpoq të falsifikonte testamentin e njërës prej viktimave të tij, 81vjeçares Ketlin Grandi, një ish-kryetare e bashkisë së qytetit Hajd. Kur Shipman i injektoi një dozë vdekjeprurëse diamorfine, ai përdori makinën e shkrimit për të shkruar një testament tjetër jashtë vullnetit, duke i lënë të gjithë pasurinë mjekut Shipman. Grandi u varros ndërsa vajza e saj, Angela Udraf, u njoftua për testamentin nga avokatët e së ndjerës. Ajo dyshoi menjëherë se ishte bërë një lojë e pistë dhe shkoi të denonconte në polici. “E gjitha ajo situatë ishte e pabesueshme. Mendimi që nëna ime t’ia linte gjithçka me testament mjekut të saj ishte i pakonceptueshëm”- do të shprehej ajo. Trupi i Grandi u zhvarros në gusht të vitit 1998 dhe diamorfina u gjet në indet e saj muskulore.

Shipman u arrestua më 7 shtator të po atij viti. Gjatë 2 muajve të ardhshëm, u zhvarrosën trupat e 11 viktimave të tjera. Një ekspert policie kontrolloi kompjuterin e punës së Shipman dhe zbuloi se ai kishte bërë shënime të rreme, për të mbështetur shkaqet e rreme të vdekjes që jepte në certifikatat e vdekjes së viktimave të tij.

Pastaj, policia arriti të verifikojë edhe 14 raste të tjera kur Shipman u kishte injektuar pacientëve doza vdekjeprurëse të diamorfinës. Zyrtarisht policia mundi ta akuzonte Shipman vetëm për 15 vrasje. Por është vlerësuar se numri i vrasjeve të tij është diku midis 250 dhe 450. Shipman u dënua në vitin 2000, me burgim të përjetshëm. Një ditë para ditëlindjes së tij të 58-të, më13 janar të vitit 2004, Shipman u gjet i vetëvarur në qelinë e tij. Shumë ekspertë kanë ngritur pyetjen pse vrau aq shumë njerëz ky mjek.

Disa thonë se ai mund të ketë qenë duke marrë hak për vdekjen e nënës së tij. Disa mendojnë se ai u injektoi të moshuarve diamorfinë si një mënyrë e gabuar e ofrimit të dhembshurisë. Të tjerë sugjerojnë se mjeku vuante nga Kompleksi i Zotit, dhe thjesht duhej të provonte se ai mund ta merrte jetën, ashtu siç dhe ta shpëtonte atë./Përshtatur nga CNA.al

Nga Arthur C. Brooks

Në “shënimet” e tij amerikane të vitit 1851, Nataniel Houthorn shkroi:“Lumturia në këtë botë vjen rastësisht. Nëse e bëjmë atë objekt të një kërkimi të qëllimtë, kjo do të na çonte në një kërkim të pashpresë për diçka të pa arritshme”.

Ky është në thelb një riformulim i “paradoksit të lumturisë” të filozofëve stoikë: për të arritur lumturinë, ne duhet të përpiqemi të mos e arrijmë atë. Studiues të ndryshëm janë përpjekur që ta verifikojnë këtë pretendim. Për shembull në vitin 2011, studiuesit shkruan në revistën “Emotion” se në kushtet e një niveli stresi të ulët, dhënia rëndësi e arritjes së lumturisë shoqërohej me një gjendje shpirtërore më të keqe, më pak mirëqenie emocionale, dhe me simptoma më të theksuara të depresionit.

Kjo do të duket se e konfirmon paradoksin e lumturisë:pra të mendosh për të, e bën më të vështirë arritjen e saj. Por ka edhe shpjegime alternative. Për shembull, njerëzit e palumtur mund të thonë se “e vlerësojnë lumturinë” më shumë sesa që tashmë e kanë atë, ashtu siç njerëzit e uritur e vlerësojnë më shumë ushqimin, sesa ata që janë tashmë të ngopur.

Në mënyrë të veçantë, vetëm fakti që doni të jeni më të lumtur, nuk do të thotë se po përpiqeni të jeni të tillë. Mjafton të mendoni pak miqtë tuaj që ankohen çdo ditë për punën e tyre, por që nga ana tjetër nuk përpiqen asnjëherë të gjejnë një punë tjetër. Askush nuk dyshon se ata dëshirojnë të jenë më të lumtur, por për disa arsye nuk po bëjnë atë që është e nevojshme për të përmirësuar gjendjen e tyre. Kjo nuk është ndonjë provë se ata nuk mund të bëhen më të lumtur, apo se janë dëshirat e tyre, ato që po i ulin shumë gjendjen shpirtërore.

E vërteta është se lumturia kërkon përpjekje, dhe jo vetëm një dëshirë. Në rast se nuk ndërmerrni hapa për të nisur një rrugëtim më të mirë, fokusimi vetëm tek pakënaqësia jonë, dhe dëshira që gjërat të jenë ndryshe në jetë, është një recetë për pa lumturinë. Por nëse bëjmë një përpjekje për ta kuptuar lumturinë njerëzore, hartojmë një plan për të zbatuar atë që mësojmë në jetën tonë, kuptojmë dhe e ndajmë me të tjerët atë që kemi mësuar, lumturia do të vijë thuajse me siguri.

Kur bëhet fjalë për lumturinë dhe pa lumturinë, njerëzit e ngatërrojnë shpeshherë reflektimin mbi të njëjta gjëra me vetë-vetëdijen. Për psikologët, në rastin e parë bëhet fjalë për “mendime të përsëritura për veten”, pa përdorur njohuri të reja. Shumë studime tregojnë se kjo mund t’i përkeqësojë mendimet e këqija dhe ta thellojë depresionin, për shkak se forcon statuskuonë tonë emocionale negative.

Anasjelltas, vetë-ndërgjegjësimi –të kushtuarit vëmendje proceseve tona të mendimit – çon në njohuri dhe zbulime të reja. Një studim i fundit i botuar në Shtetet e Bashkuara nga “Proceedings of the National Academy of Sciences”, arriti në përfundimin se vetë-ndërgjegjësimi na lejon që t’i identifikojmë shpërqendrimet dhe sinjalet emocionale, dhe ta ridrejtojmë trurin tonë në një mënyrë më produktive.
Në thelb, studimi i mendjes sonë, drejtpeshimi i mënyrës për ta përmirësuar lumturinë tonë, analizon ankthet dhe konfuzionin tonë mendor, dhe i shndërron ato në plane reale për përmirësimin e jetës tonë. Për të dhënë një shembull, le të imagjinojmë sikur sapo ka mbarruar marrëdhënia juaj me dikë.

Nëse do të mendoni vazhdimisht për rrethanat e dhimbshme, sitë shihnit vazhdimisht gjithmonë të njëjtën video për orë dhe ditë të tëra, kjo është pikërisht ripërtypja e të njëjtave gjëra të së kaluarës. Por për ta thyer këtë rreth civioz, dhe për të filluar procesin e introspeksionit, është e nevojshme që ta shoqëroni kujtesën e dhimbshme me pyetje të thella. Për shembull:“A është ky një model i përsëritur në jetën time? Dhe nëse po, pse?”. “Nëse do të kisha mundësi ta rijetoja, çfarë do të bëja ndryshe?”. “Çfarë mund të lexoj për të kuptuar më mirë atë që sapo kam provuar, dhe ta përdor atë në mënyrë konstruktive?”

Vetë-ndërgjegjësimi i zhvendos ndjenjat e pakënaqësisë nga funksionet reaktive të trurit tonë tek ato ekzekutive, të cilat na lejojnë t’i menaxhojmë ndjenjat përmes veprimeve konkrete. Vetë veprimi është jetik në këtë situatë. Ekziston një anektodë e vjetër, me një burrë që i kërkonte Zotit çdo ditë që ta bënte atë të fitojë lotarinë.

Pas shumë vitesh lutje, ai më në fund merr një përgjigje nga qielli:”Ejani të më takosh” i thotë Zoti “Por bli të paktën një biletë!”. Nëse duam lumturi, të menduarit se përse nuk e kemi atë, dhe kërkimi i informacionit se si ta arrijmë atë, është një fillim i mirë. Por nëse nuk e përdorim atë informacion, është sikur të mos blejmë një biletë.

Unë e kuptoj se kjo është më lehtë të thuhet sesa të bëhet. Kur jemi të lumtur, ne inkurajohemi të veprojmë. Ndërkaq pa lumturia na nxit shpesh të izolohemi më një qoshe. Dhe mënyra për t’i luftuar të gjitha këto, është të bëjmë të kundërtën e asaj që do të dëshironim:kur jemi të palumtur, duhet të mos mbyllemi në shtëpi duke parë filma dramatikë.

Është më mirë të ushtroheni fizikisht, të telefononi miqtë në kohë nevoje, dhe të lexoni mbi lumturinë. Kështu do t’iu lindë dëshira të veproni. Pasi të reflektoni (por jo të ripërtypni të kaluarën), të mësoni, veproni dhe të merrni shpërblimin e lakmuar, është koha ajo që do të sigurojë që përfitimet tuaja të mos jenë të përkohshme.

Pra që të mos rikthehemi thjesht tek një gjendje shprese. Kryesorja është t’i ndajmë njohuritë tona të reja me njerëzit e tjerë. Kur e bëjmë këtë bëhemi më të lumtur, bindim të tjerët por edhe veten tonë. Ndarja e sekreteve të lumturisë do të na bëjë më të lumtur, sepse ky është një akt dashurie. Dhe siç e kemi mësuar tashmë, dashuria është gjeneruese:sa më shumë që jepni, aq më shumë fitoni. /“Intenazionale” – Bota.al

Nga Patrick Buchanan“Newsmax”

“Ka shumë mënyra, përmes së cilave dikush mund të fitojë para pa shkelur njeri në kallo.” Kjo është një shprehje që biografi i famshëm Xhejms Bozuell ia atribuoi Samuel Xhonsonit. Por klientët e të ndjerit Berni Medof, do të nxeheshin me një thënie të tillë. Përgjatë 4 dekadave, Medof, i vlerësuar si mashtruesi më i madh në histori, drejtoi një skemë piramidale me anë të së cilës mashtroi mbi 40.000 njerëz, përfshirë miqtë e tij më të ngushtë, për një shumë prej 65 miliardë dollarësh.

Por nëse “fitimi i parave” është një ndër thirrjet më të pafajshme, Amerika ka më shumë sesa pjesën e saj të njerëzve të mirë që shquhen për zotërimin e shumave të mëdha të tyre. Sipas klasifikimit të miliarderëve të botës,në 35 vjetorin e botimit të revistës“Forbes”, viti i shkuar solli një rritje të madhe të tyre.

Rreth 660 miliarderë të rinj iu shtuan listës për një total prej 2.755 miliardë dollarësh. Dhe më shumë se 1 në çdo 4 miliarderë është amerikan. Sipas “Forbes”, njeriu më i pasur në botë është Xhef Bezos, themeluesi i “Amazon” dhe pronari i “The Washington Post”, me 177 miliardë dollarë. Në vitin 2020 ishte hera e katërt që ai e kryesonte këtë listë. Pasuria e tij e tejkalon të gjithë PBB-në e pothuajse 150 vende të botës. Pas tij vjen Elon Mask, shefi ekzekutiv i “Tesla”, pasuria e të cilit u rrit në 151 miliardë dollarë.

Numrat 4 dhe 5 në renditje ishin Bill Gejts, bashkëthemelues i “Microsoft”, me 124 miliardë dollarë dhe Mark Zukerberg i “Facebook” me 97 miliardë dollarë. Ndërsa në total klasa e miliarderëve e shtoi me 8 trilionë dollarë pasurinë e saj totale që nga viti i kaluar, duke e çuar në total 13.1 trilionë dollarë.
Shtetet e Bashkuara kanë sërish më shumë miliarderë, 724 të tillë. Ata janë duke pësuar një rritje të shpejtë të pasurisë, në një normë që nuk është parë që nga koha e familjeve Rokfeler dhe Karnexhi. Kina, përfshirë Makau dhe Hong Kongun, kishte numrin e dytë më të lartë të miliarderëve:698.

Ky trefishim i pasurisë së miliarderëve në botë, dhe rritja e numrit të tyre në30 për qind,erdhi përgjatë vitit të shkuar ndërkohë që Amerika dhe Perëndimi u përballën me pandeminë më të keqe në një shekull, dhe kolapsin më të keq ekonomik që nga Depresioni i Madh.

“Ndërsa shumica e njerëzve më të pasur në botë përparuan gjatë pandemisë, pjesërisht falë çmimeve të aksioneve, miliona amerikanë u përballën me humbjen e punës, pasigurinë e ushqimit, borxhin, dëbimin dhe varfërinë”- shkruan “The Washington Post”.

Pyetja:Ku ishte zemërimi për këtë gjendje?Dikur, në kohëra të ngjashme si këto, ku të pasurit bëheshin më të pasur dhe të varfrit dhe klasa punëtore preknin fundin, ne do të dëgjonim populistët ekonomikë që do të dënonin “forcat lakmitare”.

Por raporti i “Forbes” mbi shtimin e madh të popullatës së miliarderëve në vitin 2020, kaloi në dukje pa protestë. Pse ka ndodhur kjo?Një arsye:Çfarëdo që të mendonte dikush për Bezos, Amazon, në vitin 2020, kjo e fundit ishte e domosdoshme për shpërndarjen e ushqimit dhe ilaçeve tek dhjetëra miliona amerikanë, të cilët duke pasur parasysh “bllokimet”, vareshin shumë nga dërgesa të tilla.

Ju i mashtroni njerëzit duke u siguruar atyre ushqimin dhe ilaçet. Gjithashtu, klubi i sotëm
i miliarderëve kanë arritur që ta kuptojë se si ta bëjë të pranueshme pasurinë e tyre marramendëse, duke u dashuruar me armiqtë e tyre të vjetër ideologjikë. Krijo një fondacion që është i përjashtuar nga taksat, financoje atë me miliarda dollarë, ftoni liberalët të bëhen pjesë e bordit, caktojuni atyre paga madhështore, lërini që ta drejtojnë atë,dhe të shpërndajnë të ardhurat e fondacionit për kauza liberale.
Mënyra për të zvogëluar mllefin e së majtës ndaj grumbullimeve të mëdha të pasurisë private, është t’i japësh asaj një pjesë. Nuk është çudi që taksa mbi pasurinë e senatores Elizabet Uorren nuk u miratua nga shumica e demokratëve.

Por kapitalistët më të suksesshëm të Amerikës, kanë mësuar leksionin që kanë dështuar
ta mësojnë disa gjenerata të mëparshme kapitalistësh:si ta ruajnë pasurinë, privilegjin dhe fuqinë e tyre ekonomike, dhe të shmangin terma të tillë tallës si “derr kapitalist!”.

Sidoqoftë,është interesant fakti që Kina e Timonierit të ri të Madh, Xi Jinping, një diktaturë komuniste me një parti të vetme, bashkëjeton me qindra miliarderë kinezë. Çfarë do të thoshte Marksi, Lenini, Stalini apo Mao i Revolucionit që triumfoi në vitin 1949, dhe që ia nënshtroi vendin e tij Revolucionit të Madh Kulturor Proletar të viteve 1960-1970, për oligarkët dhe plutokratët kinezë, ku secili zotëron të paktën 1 miliardë dollarë pasuri?

Politikisht, Kina mbetet nën një regjim komunist gjithnjë e më të ashpër. Por sot, atje ka pabarazi midis të varfërve që punojnë dhe shtresës së mesme, të pasurve dhe shumë më të pasurve, që do të kishte qenë një sakrilegj për revolucionarët që themeluan Kinën Komuniste.

A po drejton Kina një ekonomi kapitaliste për të gjeneruar pasuri për të konsoliduar kontrollin e Partisë Komuniste të kombit, dhe për të rritur fuqinë ekonomike, ushtarake dhe gjeostrategjiken derisa Kina ta zhvendosë Amerikën si fuqinë më të madhe në botë? Kështu duket se po ndodh.

Dikush pyet veten:A e ka gjetur Kina formulën e ngritjes globale,të cilën nuk e gjeti dot Bashkimi Sovjetik i Stalinit, Hrushovit dhe Brezhnevit? Përdor kapitalizmin shtetëror dhe stimujt e tregut, për të ndërtuar një pasuri ekonomike, e cila mund të përkthehet në një rritje ekonomike për t’i dhënë mundësi Kinës që të ngjitet në një nivel të tillë fuqie, për të qenë pa diskutim kombi i parë në botë?
A janë miliarderët kinezë,“patat” që po pjellin “vezët e arta” për Partinë Komuniste Kineze? A po përditësohet doktrina komuniste për ta bërë Kinën vendin më të suksesshëm komunist ndër gjithë të tjerët?/Përshtatur nga CNA.al

Burimi:  https://www.newsmax.com/patrickbuchanan/india-johnson-madoff-ponzi/2021/05/07/id/1020466/