Nga paundi britanik te kuna kroate, një varg monedhash të ndryshme përdoren sot në të gjithë Evropën.  Tani, studiuesit kanë hedhur dritë mbi atë që mund të ketë qenë monedha e parë e përbashkët në Evropë. Përfundimet e tyre tregojnë që njerëzit përdorën sende bronzi të tilla si unaza, shtiza dhe madje edhe teh sëpate si një formë e hershme parash, rreth 5,000 vjet më parë.

Evropianët e epokës së bronzit të hershëm madje shkuan aq larg sa të standardizonin formën dhe peshën e këtyre objekteve për monedhën, thonë shkencëtarët. Një tipar kryesor i parave është standardizimi, por kjo mund të jetë e vështirë të identifikohet në regjistrin arkeologjik pasi që njerëzit e lashtë kishin vetëm forma jo të sakta të matjes krahasuar me sot. Në studimin e ri, studiuesit nga Universiteti Leiden vlerësuan para të mundshme nga Epoka e Bronzit të Hershëm të Evropës Qendrore, duke krahasuar objektet bazuar në ngjashmërinë e tyre të perceptuar nëse jo të saktë. Objektet e studiuara ishin prej bronzi në forma të përshkruara si unaza, brinjë dhe teh sëpate.

Ekipi hulumtues ekzaminoi më shumë se 5,000 objekte të tilla nga më shumë se 100 grumbuj të lashtë. Ata krahasuan peshat e objekteve duke përdorur një parim të njohur si fraksioni Ëeber, i cili sugjeron që, nëse objektet janë mjaft të ngjashme në masë, një njeri që i peshon ato me dorë nuk mund të bëjë dallimin.Ata zbuluan se edhe pse peshat e objekteve ndryshonin, rreth 70 për qind e unazave ishin mjaft të ngjashme për të qenë të padallueshëm me dorë – mesatarisht rreth 195 gram, siç ishin nëngrupet e brinjëve dhe tehut të sëpatës.

Studiuesit sugjerojnë që ngjashmëria e qëndrueshme në formë dhe peshë, së bashku me faktin se këto objekte ndodhin shpesh në grumbuj, janë shenja të përdorimit të tyre si një formë e hershme e monedhës së standardizuar. Gjetjet u botuan në revistën PLOS One. Siç sugjeron emri, Epoka e Bronzit shënoi herën e parë që njerëzit filluan të punonin me metal. Shpikja e bronzit i dha fund epokës së gurit, periudhës parahistorike e dominuar nga përdorimi i mjeteve prej guri dhe armëve.

Gjetjet u botuan në revistën PLOS One . Siç sugjeron emri, Epoka e Bronzit shënoi herën e parë që njerëzit filluan të punonin me metal. Shpikja e bronzit i dha fund epokës së gurit, periudhës parahistorike e dominuar nga përdorimi i mjeteve prej guri dhe armëve./ CNA.al

Njerëzit aziatikë në përgjithësi nuk kanë gjak Rh-negativ dhe spitalet nuk e ruajnë atë për transfuzione. Udhëtarët e huaj që kanë rezus negativ të gjakut janë në telashe të mëdha nëse u duhet të kenë transfuzion gjaku. Ka kaq shumë mënyra në të cilat aziatikët janë të ndryshëm nga racat e tjera, dhe njëra prej tyre është se ata zakonisht nuk kanë nevojë të përdorin deodorant për të hequr qafe erën e djersës.

Ne e dimë që nuk duhet të jemi ziliqarë, por nuk mund të mos jemi xhelozë për njerëzit aziatikë, të cilët, sipas studimeve të ndryshme, nuk shqetësohen duke përdorur deodorant për sqetullat e tyre. Dhe kjo nuk është për shkak se ata nuk kujdesen për erën e trupit të tyre, por përkundrazi, është për shkak të gjendjes së tyre të veçantë dhe ne do të dëshironim që ju të mësoni më shumë së bashku me ne.

Gjithçka ka të bëjë me gjenin “erë”.

Askush nuk lind me erë djerse pasi trupi ynë në të vërtetë prodhon djersë pa erë që pushtohet nga bakteret më vonë, dhe nga këtu vjen aroma. Por një studim i fundit nga Universiteti i Bristol ka zbuluar faktin se nëse sqetullat tuaja mbajnë apo jo varet nga një gjen i veçantë i quajtur ABCC11.

Fillimisht, shkencëtarët menduan se ky gjen ishte përgjegjës vetëm për qëndrueshmërinë e dyllit të veshit, duke e bërë atë të thatë ose të lagësht. Në fakt, u zbulua se 80% deri 95% e njerëzve të Azisë Lindore kanë dyllë veshi të thatë, ndërsa afrikanët dhe evropianët të lagur. Dhe çuditërisht, qëndrueshmëria e dyllit të veshit lidhet me erën e sqetullave.

Siç rezulton, njerëzit aziatikë kanë një gjendje të veçantë gjenetike, e cila është mungesa e gjenit, ABCC11. Kjo e bën dyllin e veshit të tyre të thatë, sepse i mungon substanca që ushqen bakteret. E njëjta gjë ndodh me djersën e tyre: nuk ka erë sepse bakteret qëndrojnë të “uritur” pasi trupat e aziatikëve nuk prodhojnë këtë substancë për ushqimin e tyre. Njerëzit evropianë dhe afrikanë nuk janë aq me fat pasi më pak se 3% e tyre nuk e kanë këtë gjen ndërsa pjesa tjetër e kanë atë, e cila është arsyeja pse bakteret e sqetullave të tyre kanë një ambient për të lulëzuar, pra, duke prodhuar një erë. Disa njerëz ende përdorin deodorant kur nuk kanë nevojë. Çuditërisht, shumica dërrmuese e grave vazhdojnë të përdorin deodorant, edhe nëse nuk e kanë këtë “gjen”. Shkencëtarët gjenetikë sugjerojnë që presioni nga shoqëria është arsyeja pse disa prej nesh vazhdojnë të ndjekin rutina të ndryshme të panevojshme higjienike thjesht sepse “të gjithë të tjerët po e bëjnë atë”./ CNA.al

Sipas një shkencëtari të lartë, përbindëshi famëkeq i Loch Ness mund të ketë qenë një breshkë e lashtë deti. Krijesa më e famshme misterioze e Skocisë është përshkruar kohët e fundit si një lloj breshke deti e pazbuluar që u bllokua në liqen. Studimi i profesor Henry Bauer sugjeron që breshka mund të jetë bllokuar në Liqen kur nivelet e ujit u ulën. Ai u shfaq rreth 12,000 vjet më parë. Shkencëtari amerikan ka punuar në Institutin Politeknik të Virxhinias dhe Universitetin Shtetëror dhe nuk beson se Nessie ishte një dinozaur.

Ai mendon se të gjitha pamjet dhe përshkrimet e mundshme përshkruajnë sjellje si breshka, të tilla si frymëmarrja, por jetesa nën ujë. Bauer është 89 vjeç dhe në pension, por ka pasur kërkimin e tij të fundit të botuar në një revistë të respektuar shkencore, sipas Daily Record . Publikimi raportoi se eksperti i Nessie beson se krijesat në Loch Ness ende nuk janë zbuluar siç duhet dhe mund të ketë prova të një breshke të madhe të panjohur të ngjashme me ato që jetojnë në oqeanet tona sot. Ai raportohet të shpjegonte: “Ideja më e popullarizuar është se përbindëshi Loch Ness ka një lidhje me pleziozaurët e zhdukur. “Por kjo është e vështirë të sheshohet me rrallësinë e shikimeve sipërfaqësore, e lëre më shikimet e rastit në tokë.

“Nga ana tjetër, gjithçka që përshkruhet për Monsters Loch Ness është e njohur në mesin e shumë llojeve të jetesës, si dhe breshkave që mendohen të zhduken të tilla si frymëmarrja në ajër, por duke kaluar periudha shumë të gjata në ujë të thellë, sipërmarrje në tokë, shumë shpejt lëvizja në ujë, aftësia për të qenë aktiv në ujë shumë të ftohtë dhe qafat relativisht të gjata.

Përbindëshi është misteri më i madh i pazgjidhur i Britanisë, me përpjekje të panumërta për të gjetur kafshën mitike. Nessie për herë të parë u “shfaq” në vitin 565 pas Krishtit, një biografi e murgut Irlandez Saint Columba përmend një “kafshë uji” gjigante duke tërhequr një njeri drejt vdekjes në lumin Ness të Skocisë. Sidoqoftë, interesi më i gjerë për përbindëshin nuk u përmend deri në vitin 1933 pasi u ndërtua një rrugë përgjatë liqenit, duke e bërë atë shumë më pak të izoluar. Vitin pasues u botua “fotografia e kirurgut”, ndoshta imazhi më i njohur i krijesës.

Në vitin 1975 goditja e famshme u ekspozua si një mashtrim, e bërë duke përdorur një nëndetëse lodër me kokën e një monstri të gdhendur. Shumica dërrmuese e shkencëtarëve bien dakord se nuk ka asnjë përbindësh gjigand detar që jeton në liqen. Vështrimet shpesh janë hedhur poshtë si ngjala të mëdha dhe mustak ose lundërza dhe dreri që notojnë në ujë, të shikuara nga larg./ CNA.al