Nga Marco Rubio “Fox News”

Xho Bajden është tani presidenti ynë, një pozicion i mbajtur nga vetëm 44 amerikanë të tjerë në histori. Është posti i vetëm më e plotfuqishëm në botë, dhe sfida më serioze me të cilën ai do të përballet, është udhëheqja e një vendi shumë të ndarë.

Në fjalën e tij përuruese, Bajden u shtriu dorën e pajtimit 74 milion amerikanëve që votuan për presidentin Donald Trump. Gjesti i tij është i rëndësishëm, por vetëm kjo nuk do ta bëjë “Amerikën sërish normale”. Dhjetëra miliona amerikanë, nuk duan të kthehen në një “normalitet” që i la ata të ndihen të harruar dhe të lënë pas.

Ata duan një Amerikë, ku të gjithë të kenë mund të gjejnë një punë të mirë, të martohen,

të jetojnë në një lagje të sigurt, të krijojnë një familje, dhe të dalin me dinjitet në pension.

Por kjo tani është e pa arritshme për miliona amerikanë në vendit tonë.

Ishte i rëndësishëm fakti që presidentin Bajden i pranoi këto ankthe në fjalimin e tij. Por adresimi i tyre do të kërkojë veprime serioze. Marrëveshja e Re e Gjelbër dhe rritjet e taksave, mund të jenë pjesë e një liste dëshirash të ekstremit të majtë, por ato nuk janë një axhendë unifikuese për të shëruar shpirtin e kombit tonë.

Ato janë tipike për të majtën moderne, e cila beson se Amerika është qeveria jonë, dhe se zgjidhjet kalojnë vetëm përmes një partie në Uashington. Uashingtoni ka një rol për të luajtur në adresimin e nevojave të amerikanëve të përditshëm, sidomos kur bëhet fjalë për riparimin e dëmit të që kanë shkaktuar dekadat e një politike shkatërruese në lidhje me Kinën dhe investimet e brendshme.

Por Amerika nuk është qeveria. Amerika është familja juaj. Amerika është besimi juaj. Amerika është komuniteti juaj. Dhe kur familjet tona, grupet e komunitetit, dhe kishat tona që dikur na siguruan një mision, bien në kolaps, amerikanëve u mbetet të kërkojnë një ndjenjë të përkatësisë tek partitë politike apo kultet e rrezikshme të konspiracionit.

Dhe kjo situatë nuk do të ndryshojë derisa ne të fillojmë t’i rindërtojmë, dhe t’i ringjallim ato institucione të përjetshme. Si amerikanë dhe konservatorë, ne duhet të jemi të gatshëm të punojmë me administratën Bajden aty ku mundemi për t’i arritur ato qëllime, dhe të jemi të gatshëm ta kundërshtojmë atë në parim atëherë kur duhet.

Fjalimi përurues i presidentit, e bëri të qartë se nga amnistia tek politika e identitetit, mes nesh do të ketë shumë kundërshti parimore gjatë 4 viteve të ardhshme. Por ndërsa projekti i politikës të majtës është ai i ndarjes, censurës, korrektësisë politike, hipokrizisë, dhe përbuzjes për trashëgiminë tonë judeo-kristiane, Partia Republikane po shfaqet si një parti gjithnjë e më e larmishme, patriotike, pro-punëtore e angazhuar për barazinë e shanseve.

Vizioni ynë – ai për të cilin unë do të luftoj çdo ditë – është ai i një kapitalizmi pro-amerikan që e përkrah punëtorin amerikan dhe të mirën e përbashkët, në krahasim me përparësinë që i jepet zakonisht Wall Street, Silicon Valley dhe Pekinit.

Ju nuk keni nevojë që të prisni më tej. Mjafton momenti kur administrata Bajden të anulojë ndërtimin e gazsjellësit Keystone XL, dhe të shkatërrojë mijëra vende pune, për ta mësuar se përpara na pret një luftë e fortë politike.

Por unë kam besim se nëse ne e kanalizojmë energjinë tonë, nëse injorojmë fjalët boshe dhe përqendrohemi tek familjet tona, besimi ynë dhe komunitetet tona, ne do të sigurojmë që premtimi i Ëndrrës Amerikane të jetë më shumë se kurrë i gjallë për brezat që do të vijnë.

Shënim: Republikani Marco Rubio, përfaqëson shtetin e Floridës në Senatin e Shteteve të Bashkuara./ Përshtatur nga CNA.al

https://www.foxnews.com/opinion/joe-biden-president-sen-marco-rubio

Nga Conrad Black “National Interest”

Administrata Bajden është gati në gjysmën e 100 ditëve të saj të para, dhe duket se ka të ngjarë të jetë në gjendje të miratojë paketën e saj të ndihmës prej 1.9 trilionë dollarësh për shkak të situatës së shkaktuar nga koronavirusi, nga të cilat më pak 10 për qind kanë një lidhje direkte me lehtësimin e ndikimit të Covid-19.

Dhjetëra miliona amerikanë do të kënaqen vetëm me 1.400 dollarë secili. Në fjalimin e tij të shkëlqyer në Komitetin Konservator të Veprimit Politik (CPAC) në Orlando më 28 shkurt, ish-presidenti Donald Trump e bëri të qartë se pret që të rizgjidhet në Shtëpinë e Bardhë në vitin 2024. Për 90 minuta ai kritikoi nismat e administratës aktuale dhe shpalosi qëllimet e tij të ardhshme. Përveç njoftimit se synon të ruajë kontrollin dhe drejtimin e Partisë Republikane, dhe të jetë kandidati i saj i ardhshëm presidencial, Trump tregoi gjithashtu se kishte mësuar të ishte më i kujdesshëm mbi ato që thotë në publik, duke u dhënë kësisoj më pak pretekste kundërshtarëve të tij.

Më e rëndësishmja, Trump përsëriti ankesat e tij kundër rezultatit të zgjedhjeve të fundit, dhe shmangu tendencën e tij të mëparshme për një ekzagjerim qesharak:ai nuk pretendoi se e fitoi votën e popullit. Por vuri në dukje se për shkak të pandemisë, disa shtete të lëkundura kishin numëruar shumë vota të paverifikueshme, që në shumicën e tyre ishin në favor të presidentit aktual Xho Bajden.

Kjo ishte mënyra e tij për të vërtetuar se ai dhe numri i madh i mbështetësve që u tubua në Uashington më 6 janar, kishin një ankesë të ligjshme. Trump beson se ata kishin një ankesë legjitime edhe në Gjykatën e Lartë, ndonëse kjo e e fundit nuk pranoi që të merrte parasysh padinë e Prokurorit të Përgjithshëm të Teksasit, të mbështetur nga 16 shtete të tjera, në lidhje me pretendimin e dështimit të shteteve për të siguruar një rezultat zgjedhor më të ndershëm.

Dëshmitë e zbuluara nga hetimet mbi sulmin e 6 janarit në Kapitol, dhe përgjigja e Drejtorit të FBI-së Kristofer Rej ndaj pyetjeve të senatorëve më 2 mars, tregojnë se ish-presidenti dhe mbështetësit e tij nuk kishin asnjë lidhje me planifikimin e sulmit ndaj Kapitolit. Ndaj personave të arrestuar brenda Kapitolit nuk ka asnjë akuzë për keqpërdorim të armëve të zjarrit, dhe shkelja e vetme ishte nga njëri prej policëve që vrau një mbështetës të Trump
që tentoi të hynte në sallën e Kongresit. E gjithë narrativa se Trump shpiku një ankesë të rreme rreth rezultatit të zgjedhjeve, duke i nxitur ndjekësit e tij të angazhoheshin në një përpjekje të paramenduar për një kryengritje, duket se po bie.

Dhe ndërsa kjo po bëhet gjithnjë e më e dukshme, përpjekja për të fajësuar Trumpin me akuzën e ngritjes së rebelimit që ai nuk e bëri, për një kryengritje që ai nuk kërkoi, do të shihet si kulmi i 5 viteve të fundit të historisë së Partisë Demokratike, që nuk ka pasur asnjë qëllim tjetër përveç përbaltjes së Trump.
Nëse në vend të idiotësisë së një impeachment-i tjetër, udhëheqësit demokratë në Kongres do të kishin nxitur prokurorin e qarkut të Kolumbias që të akuzonte penalisht ish-presidentin, një juri e përbërë nga 93 për qind demokratë të Uashingtonit, me siguri që do ta kishte dënuar Trumpin pas gjithçkaje që ata zgjodhën t’i ngarkonin mbi shpinë.

Përveç paketës së ndihmës, e cila mund të kalojnë në Senat nën mbulesën e “procesit të pajtimit”, asnjë prej masave radikale të gjelbra apo taksave kundër të pasurve nuk do të miratohet. Por me paaftësinë e tyre taktike, menaxherët demokratë të Kongresit duket se po tregojnë se ka të ngjarë që t’i paraqesin formalisht për votim këto projektligje radikale, për të qetësuar anëtarët e ekstremit të majtë në partinë e tyre.
Kjo gjë do të sjellë një zemërim në rritje nga e majta kur ato të mos miratohen, ndërsa republikanët e udhëhequr nga Trump, do të kenë çdo lloj mundësie për ta shigjetuar pa pushim programin e demokratëve, përpara një elektorati që tashmë po sheh dështimin e administratës, për të mos bërë dot asgjë për të ndihmuar të rinjtë amerikanët që të rikthehen në shkollë.

“Terrori i gjelbër”, shkon shumë përtej asaj që amerikanët dëshirojnë ose mund të tolerojnë, dhe anulimi i gazsjellësit “Keystone XL”, është vetëm një shembull i asaj që po vjen. Në fund, ky proces do të rrisë ndjeshëm kostot për bizneset amerikane. Ndoshta mijëra njerëz do të mbetet të papunë, shoqëruar nga komentet e lezetshme të “Carit të klimës” Xhon Kerri, se mund të prodhojnë këtej e tutje panele diellore. Por në horizont ka katastrofa edhe më të afërta për Amerikën:kufiri i saj jugor. Tashmë bëhet fjalë për një krizë të dalë jashtë kontrollit, ndërsa administrata e re është gati të zhbëjë të gjithë përpjekjet e administratës Trump për të vënë nën kontroll emigracionin e paligjshëm. Një tjetër katastrofë e pritshme është reforma policore, e cila nuk ka asnjë shans për t’u miratuar në Senat. Por ajo do të mjaftojë për të forcuar argumentin se racizmi në forcat policore në SHBA, është arsyeja pse një numër i tepruar afro-amerikanësh vriten ose plagosen nga policia. Në fakt,problemi i vërtetë është se afro-amerikanët përbëjnë23 për qind të popullsisë së Çikagos, 33 për qind të Nju Jorkut dhe 9 për qind në Los Anxhelos.

Ata kryejnë përkatësisht 75, 80, dhe 50 për qind të krimeve në ato qytete. Përgjigja e Trump ndaj këtij problemi,ishte të përqendrohej në hapjen e vendeve të reja të punës dhe eliminimin e papunësisë. Në këtë pikë, të gjitha të dhënat janë se republikanët do të përfitojnë shumë në zgjedhjet e mesit të mandatit, dhe Trump do të ketë sukses në ri-kandidimin e tij në vitin 2024./Përshtatur nga CNA.al

Burimi:  https://nationalinterest.org/feature/why-america-will-want-donald-trump-back-white-house-179406

Nga David Farrier

Të gjitha qytetet janë rrënoja në gjendjen e tyre fillestare. Dhe rrënojat ndodhen tashmë atje, nën rrugët plot shkëlqim. Kjo mund të shihet qartë në projektin e filozofit Valter Benxhamin mbi kalimet e nëndheshme të Parisit, që mbeti i papërfunduar kur autori vdiq në vitin 1940.

Benxhamin punoi për 13 vjet rresht mbi reflektimin e tij ndaj galerive të mbuluara me hekur dhe xham të Parisit të shekullit XIX (ka zëra se dorëshkrimi përfundimtar u zhduk nga çanta e Benxhaminit kur ai vdiq, gjatë arratisë nga Franca e pushtuar nga nazistët).

Duke qenë ndryshe nga një grup shënimesh dhe reflektimesh të skicuara, ato janë lexuar nga shuam njerëz si vepra themelore mbi qytetin modern. Ajo që ka ardhur deri tek ne është vetëm një lloj rrënoje:një kolazh i çuditshëm kujtimesh dhe erudicioni, citime dhe anekdota. Konceptimi i Benxhamin për qytetin merr formë në një bollëk detajesh.

Në bazë të frymëzimit të reflektimeve të Benxhaminit është bohemi i Bodlerit, njeriu që ecën përmes turmës, shikimi i të cilit përshkon sipërfaqen e qytetit dhe lidh fragmentet e tij. Parisi i Benjaminit është siç e thotë vetë ai“qyteti i hallakatur” i poezive të Bodlerit, me detin e tij të shtëpive të ngjashme me “dallgët gjigante”, “më shumë si një nëndetëse”.

Por ajo që grishi imagjinatën e tij, qëndronte e zhytur nën çatitë prej qelqi të galerive. Në një pasazh nga faqet e para, të shkruara gjatë viteve 1928-1929, Benxhamin kujton entuziazmin që ndjente si fëmijë mbi enciklopeditë, në veçanti për ilustrimet me ngjyra të peizazheve parahistorike: xhunglat e egra të Karboniferit, apo “Liqenet dhe akullnajat e Epokës së parë Akullnajore”.

Një panoramë e ngjashme shpaloset, sugjeron ai, kur mendojmë edhe për kalimet e nëndheshme pariziane, që për Benxhamin ngjanin me gjurmët e kohës së thellë. Konsumatori që e frekuenton galerinë shpellore është “dinosauri i fundit në Evropë”; dhe “në muret e këtyre shpellave, mallrat shumohet si një florë e paharrueshme” dhe qëndrojnë në “marrëdhënie më pak të rregulluara”.

Në bollëkun e galerive, shfaqet “një univers afinitetesh misterioze” shkruan Benjamin:“Pema e palmës dhe pluhuri, tharësja e flokëve dhe Venera e Milos, protezat dhe mbajtësjae kartës”, të lidhura në mënyrë të padukshme nga jetët nëpër të cilat kalojnë.

Ideja themelore e Benxhamin në librin mbi galeritë, është se secili qytet përbëhet nga sekrete të panumërta. Materialet nga e gjithë bota derdhen në qytet në beton, tullat dhe çelikun që përmbajnë godinat e tyre, apo në formën e filxhanëve të kafesë dhe kartave të kreditit, kabllove me fibra optike, xhamave të dritares, unazave prej diamanti dhe kapëses së letrës.

Sado të ndara të duken nga njëra-tjetra, këto objekte kanë një lidhje të përbashkët. Sekreti i tyre jemi ne, që i mbushim ato me jetë dhe me të cilët ndajmë intimitete.

Më shumë se të gjitha gjurmët e tjera që do të lëmë pas – rrugët gri të përhapura në Tokë si venat e gjakut, guroret e thella që gërmuam dhe mbetjet kimike që lamë në ajër, akullin dhe ujin, apo plastikat e qëndrueshëm dhe radionuklidet akoma më të qëndrueshme – qytetet tona do të jenë arkivi më gjithëpërfshirës dhe zbulues i asaj se kush ishim dhe si jetonim.

“Flora jonë e lashtë”, do të ngelet në mbetjet e fosilizuara të ndërtesave, në infrastrukturat e tyre të varrosura dhe në objektet e panumërta të vogla të hedhura tej, si një enciklopedi e gjerë e jetës dhe dëshirave njerëzore.

Më shumë se gjysma e botës jeton tani në qytete; deri në vitin 1800, ishte vetëm 3 për qind. Në vitin 2016, kishte 512 qytete me një popullsi mbi 1 milionë banorë. Kombet e Bashkuara parashikojnë që do të ketë 662 të tilla në vitin 2030, duke e shtuar çdo vit me 72 milion njerëz popullsinë urbane në mbarë botën.

145 milion njerëz jetojnë në brigje më pak se 1 metër mbi nivelin e detit. Shumica janë të vendosur në megaqytete të tilla si Xhakarta, Lagosi, Nju Jorku dhe Mumbai. Midis viteve 1995-2015, numri i këtyre megaqyteteve, me 10 milion banorë ose më shumë, është dyfishuar, dhe qëtë gjithë ato janë në rritje.

Deri në vitin 2030, popullsia e Shangait do të jetë rritur nga 24 në mbi 30 milion; ajo e Mumbai do të ketë arritur në 27 milion. 9 milion njerëz do të jetojnë në Daka; 11 milion në Lagos. Gjatë dekadave të fundit, qytetet janë zgjeruar nëpër shkretëtira, si për shembull pallatet plot shkëlqim të Dubait, duke kolonizuar mijëra hektarë tokë të rikuperuar nga deti. Në të ardhmen mund të gërmohen nën tokë, siç është qyteti nëntokësor me shumë nivele i projektuar nga Singapori.

Për një kohë të kufizuar, që të gjitha qytetet do të lënë pas gjurmë. Nuk është një panoramë e plotë:duke mos pasur një infrastrukturë shumë të qëndrueshme, afro 1 milionë njerëz që improvizojnë jetën e qytetit në Dharavi, nuk do të kontribuojnë në gjurmët e Mumbait si ata që jetojnë në rrokaqiejt e Nariman Point.

Por me struktura të mëdha dhe themele të thella, edhe qytetet bosh do të rezistojnë për mijëra vjet në formën e ishujve prej qelqi dhe betoni, të lidhur nga një rrjet hekurishtesh (hekurudha, rrugë, kanalizime dhe tuba).

Por nëse marrim parasysh fatin e qyteteve në një shkallë prej disa miliona vjetësh, përfundimisht ato që ndodhen në lartësi më të mëdha, ose aty ku ngrihet toka do të reduktohen në asgjë. Qytetet që do të ruhen do të jenë të mbrojtura nga erozioni falë bekimit të ujit dhe “balsamit” të baltës.

Megaqytetet me lartësi të ulët të vendosura në zonat bregdetare, grykëderdhjet detare apo fushat që sot përmbyten vazhdimisht, kanë shansin më të mirë të fosilizimit. Pasi të zhytet nën ujë, qyteti i braktisur do të mbulohet me një shtresë të trashë balte që do ta mbrojë atë nga orekset e klimës dhe oksidimit.

Përfundimisht, ndërtesat e tij do të shemben, por ajo që është varrosur, gjurmët nëntokësore – themelet e godinave dhe shtyllat prej betoni që mbajnë në këmbë qiellgërvishtësit e Nju Orlinsit, apo edhe shtyllat prej druri të veshura me gur të Venecias; metrotë, tubat dhe kabllo – përfundimisht do të formojnë atë që gjeologu Jan Zalasiviz, president i Grupit të Punës së Antropocenit, e quan “shtresa urbane”, një qilim i pasur me gjurmë njerëzore dhe afinitete të fshehta të ngjeshura në shkëmb.

Pas 100 milionë vjetësh nga tani, ajo që do të mbetet nga Nju Jorku ose Mumbai mund të jetë një depozitë jo më e trashë sesa fundi i cekët i një pishine. Ironikisht, uji që detyron braktisjen e qyteteve bregdetare, do të sigurojë gjithashtu të ardhmen e tyre.

Ndërkohë, humbja e qyteteve që njohim do të sjellë lindjen e qyteteve të tjera, ndërsa njerëzit do të largohen në kërkim të tokës së thatë:një Majemi apo një Nju Jork i ri. Ndërsa dallgët do të përplasen mbi qytetet e vjetra, qytetet e reja do të ngrihen mbi terrene më të larta, duke i shtyrë themelet e tyre në shtresat gjeologjike, dhe duke ndërtuar botën e tyre të afinitetit të fshehtë. / “Linkiesta” – Bota.al